Καθώς ακούσαμε από τον σύγχρονο Άρη Βελουχιώτη, τον αριστερό πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, να επικαλείται στο λόγο του στη Λαμία τον Άρη Βελουχιώτη, αναρωτηθήκαμε σε ποιο κότερο ξεκουράστηκε ο Άρης πριν από το λόγο του στη Λαμία, αναρωτηθήκαμε εάν κι ο Άρης είχε δικαίωμα στις προσωπικές στιγμές μετά από τον σκληρό αγώνα κατά του Ναζί εισβολέα. Καθώς ακούγαμε τον αριστερό πρωθυπουργό να μιλάει για το δικαίωμα στην προσωπική ζωή πάνω σε κότερα εφοπλιστών, αναρωτηθήκαμε εάν και ο Άρης είχε δικαίωμα στις ακριβές προσωπικές στιγμές με την ευγενική χορηγία εφοπλιστών.
Είναι σίγουρο πως, καθώς ο Τσίπρας έπιασε στο στόμα του τον Άρη, τα κόκαλα του Άρη τρίξανε γιατί λερώθηκε και μόνο που τ’ όνομά του μπήκε στο στόμα αυτού του απίστευτου ψεύτη και απατεώνα, αυτού που κορόιδεψε και ισοπέδωσε τον Ελληνικό λαό, αυτού που έκανε για λογαριασμό των εφοπλιστών, των βιομηχάνων και των τραπεζιτών ότι δεν μπόρεσαν και ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν στον αιώνα τον άπαντα η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Με το δίκιο τους οι εφοπλιστές τον κανακεύουν στα κότερά τους, αλλά ας αφήσει ήσυχο τον Άρη και ας μην τον πιάνει στο στόμα του. Ο Άρης ανήκει στους κυνηγημένους, στους φοβισμένους, στους εξαθλιωμένους που όμως ακόμα στέκονται όρθιοι και αρνούνται να ξεπουληθούν. Ο Άρης δεν ανήκει στους ξεπουλημένους θαμώνες των εφοπλιστικών κότερων.