Λίμπιντο και αντικομμουνισμός

Γράφει: spasmenoparathyro

Όπου εξετάζουμε δειγματοληπτικά, τη σχέση ανάμεσα στην ερωτική απογοήτευση και τη ροπή προς τον ιστορικό αναθεωρητισμό.

Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος σε ένα πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή εξηγεί γιατί θεωρεί ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν μία μαύρη σελίδα στην ιστορία του 20ού αιώνα και ότι δεν ήταν στην πραγματικότητα επανάσταση αλλά πραξικόπημα. Δεν μου κάνουν καμία εντύπωση αυτές οι δηλώσεις όταν γράφονται από φερέφωνα της άρχουσας τάξης, ωστόσο σε αυτή την περίπτωση, νομίζω ότι λόγω της επιχειρηματολογίας που χρησιμοποιεί μπορώ να δώσω μία πειστική εξήγηση στο γιατί έχει φτάσει στο σημείο να κάνει τέτοιους ανιστόρητους και πολιτικά αναλφάβητους ισχυρισμούς.

Ο λόγος που χαρακτηρίζω τους ισχυρισμούς του Θεοδωρόπουλου ως ανιστόρητους και πολιτικά αναλφάβητους, είναι ότι αναφέρει ως πηγή τους, τη ‘Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού’ (Black Book of Communism).

Η πρώτη κομμουνιστική επανάσταση της Ιστορίας. «Στην πραγματικότητα, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που πέρασε απαρατήρητο στην πλειοψηφία των κατοίκων της Πετρούπολης», γράφει ο ιστορικός Orlando Figes. Και ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Για περισσότερες πληροφορίες παραπέμπω στη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού». Ο μύθος υπήρξε τόσο ανθεκτικός που στοίχισε περισσότερες ζωές από όσες ο Β΄ Παγκόσμιος.

Το βιβλίο αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά σύγχρονα (1997) συγγράμματα που προωθούν την θεωρία των δύο άκρων. Μέσα από αυτό οι συγγραφείς του προσπαθούν να μας εξηγήσουν πως τα κομμουνιστικά καθεστώτα σφαγίασαν 100 εκατομμύρια του πληθυσμού τους μετά τον Β’ΠΠ, αλλά παράλληλα, κατάφεραν να αυξήσουν άνευ προηγουμένου τους πληθυσμούς τους και το προσδόκιμο ζωής τους. Αυτή η χρεοκοπημένη προσπάθεια εξιλέωσης του ναζισμού με επιστημονικοφανή μανδύα, είναι πλέον η κύρια πηγή που χρησιμοποιούν για να στηρίξουν την αντικομουνιστική τους ρητορική οι φασίστες, οι ακροδεξιοί (δύσκολη η διάκριση) και οι ακροκεντρώοι. Οι πηγές της ‘Βίβλου’ είναι επίσης διαβλητότατες, μιας και ανάμεσα στους Χερστ, Κόνκουεστ και Σολζενίτσιν, μπορούμε να βρούμε έναν προσωπικό φίλο και συνεργάτη του Γκέμπελς, έναν υπάλληλο της Βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών στον τομέα της παραπληροφόρησης και έναν ψυχωτικό, φιλοφρανκικό, φασίστα.

Ωστόσο δεν προσπαθώ να πω ότι ο αντικομμουνισμός του Θεοδωρόπουλου οφείλεται στην προσπάθεια προώθησης μία φίλο ναζιστικής ατζέντας και παραχάραξης της ιστορίας, προς όφελος της αστικής τάξης. Όχι. Νομίζω ότι η αιτία όλο αυτό του μένους μας τα εξηγεί πιο νωρίς στο άρθρο του

Οι πιο υποψιασμένοι προσπαθούσαμε να αποκρυπτογραφήσουμε τους κώδικες των Cahiers du Cinema ή του ημετέρου «Σύγχρονου Κινηματογράφου» για να ξεθάψουμε την κρυμμένη ιδεολογία των σημείων. «Σημειολογία και Οκτωβριανή Επανάσταση» ήταν η πνευματική μας τροφή με αρκετές δόσεις φροϋδισμού. Μάης του ’68 γαρ. Ποιος τολμούσε να ομολογήσει ότι δεν έχει διαβάσει τουλάχιστον το πρώτο βιβλίο από το «Κεφάλαιο»; Και το «Κράτος και Επανάσταση» του Λένιν;
[…]
«Κι ύστερα ήρθαν οι μπολσεβίκοι και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Ποιος από εμάς δεν θα ήθελε να είναι κάπου εκεί, έξω από τα χειμερινά ανάκτορα; Τρότσκι, Μπουχάριν, Κάμενεφ, αλίμονό σου αν δεν ήξερες τις θέσεις τους, τις διαφορές τους. Ησουν υποχρεωμένος να φας την πίτσα σου, να πιεις το χύμα κόκκινο και να ακούς τους υπόλοιπους να αγορεύουν. Το τελευταίο μετρό το είχες χάσει και τα βλέμματα των κοριτσιών ήταν προσηλωμένα στους θεωρητικούς της παρέας.

Το πρόβλημα του λοιπόν με τον κομμουνισμό, από ότι μας λέει, είναι ότι σαν νέος δεν τα πήγαινε πολύ καλά στη σχέση του με το αντίθετο φύλο. Μάλιστα προχωράει ένα βήμα παραπέρα στο να μας εξηγήσει ότι ο λόγος που δεν τον πλησίαζε ούτε θηλυκιά γάτα, ήταν ότι δεν είχε διαβάσει ούτε το πρώτο βιβλίο από ‘Το Κεφάλαιο’ του Μαρξ, ή το ‘Κράτος και Επανάσταση’ του Λένιν.

Φυσικά ο Θεοδωρόπουλος σφάλλει στην εκτίμησή του. Η αιτία της αγαμίας που αντιμετώπισε σαν νέος δεν ήταν η κακή κατάρτισή του στα κομμουνιστικά συγγράμματα.

Φρονώ ότι μπορούμε να εντοπίσουμε την αιτία των παθών του νεανία Θεοδωρόπουλου, σε ένα προηγούμενο άρθρο του με τίτλο ‘Αγαπάς την Ελλάδα;’ Μέσα σε αυτό, μας εξηγεί ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι ο “εχθρός της Ελλάδας” που τον έχει φτάσει στο σημείο να μην την αγαπά, είναι ο λαός της.

Ναι, εννοώ αυτό το χάλι που το λυμαίνονται άνθρωποι αγράμματοι, αυτήν τη συσσωμάτωση κατσαπλιάδων, αυτήν την αυτοκαταστροφική κοινωνία που δεν σέβεται ούτε τη γλώσσα που μιλάει ούτε την παρακαταθήκη των μεγάλων νεκρών της. Αυτόν τον αλαζονικό και αυτάρεσκο Ελληναρά, αμόρφωτο, ξερόλα και έτοιμο να ρίξει σφαλιάρες όταν δεν κινδυνεύει να τις φάει.

Εννοώ την Ελλάδα που τη σύλησαν οι «Κωλοέλληνες» του Σαββόπουλου, αυτήν τη χώρα που ηττήθηκε από τον ίδιο της τον εαυτό. Οσο περισσότερο την αγαπάς, τόσο περισσότερο σε εξοργίζει. «Ποιος εχθρός σάς έφτασε σ’ αυτό το σημείο;» με είχε ρωτήσει ο Νταβίντ Γκρόσμαν το 2010. Μόλις είχε χάσει τον γιο του στον πόλεμο του Ισραήλ με τη Συρία. Τον σεβόμουν και δεν μπορούσα να του απαντήσω με κάποια εξυπνάδα απ’ αυτές που λέγονται στα δείπνα. Του απάντησα σοβαρά: «Εμείς οι ίδιοι».

Και εντάξει καταλαβαίνω ότι στο μυαλό του κάθε μετανοημένου αριστερού (;) μπορεί η μισανθρωπιά να είναι αποκούμπι, αλλά όσο να ‘ναι, είναι απωθητικό χαρακτηριστικό για κάποιον εν δυνάμει ερωτικό σύντροφο.

Αφού λοιπόν συμπεραίνουμε ότι ο κομμουνισμός και η Οκτωβριανή Επανάσταση, ουδεμία ανάμειξη είχαν στον περιορισμό των ερωτικών κατακτήσεων του Θεοδωρόπουλου, θέλω να τον καλέσω ξανά πίσω στην ζεστή αγκαλιά του διαλεκτικού υλισμού.