Λαθεμένα και σκόπιμα συμπεράσματα

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο ο σχολιασμός της «ΑΥΓΗΣ» (ΦΩΤΟ) που στην ουσία εμφανίζει την υπόθεση με το συνέδριο της Εσθονικής Προεδρίας της Ε.Ε (και της μη αναβαθμισμένης συμμετοχής των περισσότερων χωρών της Ε.Ε) ως μία επιτυχία της κυβέρνησης καθώς και ως ένα δείγμα ότι αυτή δεν είναι απομονωμένη  από τις άλλες χώρες. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική.

1.Το συνέδριο δεν ήταν μία «εφεύρεση» ,ούτε και μία «ιδεοληπτική εμμονή» της Εσθονικής Προεδρίας της Ε.Ε. Πατά σε ότι προϋπάρχει στην Ε.Ε. Να θυμίσουμε απλά ότι η  ΕΕ που έχει αποφασίσει να καθιερώσει την 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Μέρα μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων». Η Ε.Ε στο DNA από τη πρώτη στιγμή έχει εγγράψει τον αντικομμουνισμό, αλλά και  την πολύμορφη αντιμετώπιση του «εχθρού λαού». Η Ε.Ε ως διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση λειτουργεί και ως η σύγχρονη «Ιερά Συμμαχία» που στόχο έχει- μέσω των αστικών πολιτικών κομμάτων που κυβερνούν τα κράτη –μέλη της να ελέγχει και να συγκρατεί τον «πολιτικό ριζοσπαστισμό των λαών»να εμποδίζει δηλαδή με κάθε τρόπο την αμφισβήτηση και πολύ περισσότερο της καπιταλιστικής «τάξης πραγμάτων».

2.Φυσικά η στάση των διαφόρων πολιτικών κομμάτων ή και κυβερνήσεων έχει τις «αποχρώσεις» της στην αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου». Άλλωστε πάντα έτσι γινόταν ιστορικά. Πότε με το «καρότο» και πότε με το «μαστίγιο» ή και με τα δύο μαζί. Πολύ περισσότερο σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης και ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Για παράδειγμα  δεν είναι λιγότερο αντικομμουνιστές όσοι στο όνομα της «αντισταλινολογίας» υποτίθεται «αποκαθάρουν» την ιδέα από την εφαρμογή της. Όσοι αποσπούν π.χ τον Μαρξ από τον Λένιν, όσοι ανιστόρητα ξεκόβουν την «σταλινική περίοδο» από την περίοδο οικοδόμησης μέσα σε εξαιρετικά  δύσκολες συνθήκες (εσωτερικές και εξωτερικές) του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ «φανταζόμενοι» ότι υπήρχε και δήθεν «άλλος δρόμος».

3. Η όλη υπόθεση συντρίβει και την τακτική των «ίσων αποστάσεων» ή και της «αποιδεολογοκοποιημένης ιστορικής ανάλυσης» που ακολουθούν οι κάθε είδους οπορτουνιστές . Ο «αντισταλινισμός»του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ με την πλατφόρμα της «προσωπολατρίας» συνδυάστηκε με μέτρα που έβαζαν στο τραίνο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε καπιταλιστικές ράγες. Αργότερα το ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού» στο όνομα της «κριτικής του σοσιαλιστικού μοντέλου» της υπεράσπισης της «Άνοιξης της Πράγας» κ.α οδήγησε μεγάλα Κ.Κ στην αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας και στον εκφυλισμό, αφού πρώτα ενσωματώθηκαν στο σύστημα. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί τώρα να εμφανίζεται ως «αντιδρών», όμως συμμετείχε πέρσι σε ανάλογα «φόρουμ» (Μπρατισλάβα) ενώ η γενικότερη πολιτική του δεν οδηγεί σε κάποιον «άλλο δρόμο προς τον σοσιαλισμό» αλλά στην εφαρμογή των σύγχρονων απαιτήσεων του κεφαλαίου με «αριστερό περικάλυμμα»…
4. Τα όσα συνέβησαν δεν είναι ένα «περαστικό συμβάν» που «πάει και πέρασε» αλλά θα έχει και συνέχεια. Άλλωστε αυτό αντικειμενικά επιβάλλει το γεγονός ότι και στη χώρα μας, αλλά και ευρύτερα στηνΕ.Ε ετοιμάζονται και νέα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό με τη σειρά του «απαιτεί» με κάθε τρόπο να μην δουν οι λαοί ότι υπάρχει και άλλη προοπτική. Να μην δουν ψύχραιμα τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. «Επιβάλλει» να συνεχιστεί η προσπάθεια κατασυκοφάντησης (άλλοτε «ραφιναρισμένα» και άλλοτε ωμά) του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Από αυτή την άποψη επιβάλλεται επαγρύπνηση και κυρίως οι λαοί να δυναμώσουν την πάλη τους ενάντια στον αντικομμουνισμό, στενά δεμένη με τον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών τους.