Αντίστοιχο του πιγκουίνου στην ελληνική πραγματικότητα δεν υπάρχει, ούτε σε πυγμαία μορφή, με εξαίρεση τα πιγκουινάκια του πάλαι ποτέ εκδοτικο-μιντιακού γίγαντα ΔΟΛ, που αγόρασε πολιτικά και πολύ φθηνά το νεότευκτο ΣΥΡΙΖΑικό, βαθύ αλλά ελαφρύ, κράτος για να στελεχώσει τους πολιτιστικούς οργανισμούς που περνάνε απ' τους αστούς στους μικροαστούς, με περιτύλιγμα έντεχνης λαϊκοφροσύνης που επιτέλους διαβαίνει αισθητικά τους έντεχνους μπαχαλάκηδες του κοινωνικού ποταμού (ρυάκι και πολύ του πέφτει) που φέρει το ιστορικό όνομα Ρουβίκωνας.
Στην πίστα της εξουσίας, στη φάρμα Ελλάς, το μέγεθος του πιγκουίνου θα κρινόταν έτσι κι αλλιώς μεταξύ των κυβικών Κατρούγκαλου και των κυβικών Π. Καμμένου. Δεν κατέστη δυνατόν και το κενό το κάλυψε η... προσωπική διαφορά. Εδώ το ρητό της μικροαστικής αριστεράς αντιστράφηκε κι ο παλιός συνταξιούχος είναι απλώς πλούσιος και κακός και ο νέος φτωχός κι ανεκτικός. Ετσι ο κρυφός άσσος στο τσιπρέικο μανίκι, που λέγεται τέταρτο μνημόνιο, με άλλο όνομα, άλλο τίτλο και κρυμμένο στο μαϊμουδάκι που κρέμεται στο επώνυμο σακίδιο πλάτης Τσακαλώτου, είναι η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις από το '18 και μετά. Πρακτικά ο εκβιασμός και η ληστεία του πιο αδύναμου τμήματος μιας κοινωνίας που είναι οι συνταξιούχοι είναι εξ ιδεολογικού ορισμού μια εύκολη νίκη. Οι συνταξιούχοι και ειδικά οι παλιοί, αυτοί δηλαδή που δεν συγκαταλέγονται στο «δυναμικό κοινό» των τηλεμετρήσεων αλλά εξασφαλίζουν την πρωτιά στην τηλεθέαση, έχουν περιορισμένο λειτουργικά, συστημικά κι έως ένα βαθμό και βιολογικά τρόπο αντίδρασης, πολλώ μάλλον αντίστασης. Τους κλέβεις για το καλό των άλλων, εφευρίσκεις το μοναδικό ασφαλιστικό σύστημα στον κόσμο του μεταρρυθμισμένου λογιστικά θανάτου κι όλο το πακετάκι το πλασάρεις ως προσωπική διαφορά, κυριολεκτικά του εγχώριου ανύπαρκτου πιγκουίνου. Γιατί ο συνταξιούχος Ελληνας πιγκουίνος φοράει κι αυτός σμόκιν (περίφημα τιμημένα γηρατειά), τουμπάρεται εύκολα ακόμη κι από μια φώκια χωρίς πόδια, περπατάει με μικρά βηματάκια ως πτηνό χωρίς φτερά (δαρμένα και ψεκασμένα με δακρυγόνα γηρατειά) και υποχρεώνεται στην προσωπική δημοκρατική υποβοηθούμενη θυσιαστική αυτοκτονία ζώντας με περικοπή της διαφοράς του από τα παιδιά και εγγόνια που συντηρεί.
Η αντίληψη ότι ο συνταξιούχος έχει μικρότερες ανάγκες είναι τόσο αφύσικηόσο και το συμβόλαιο των Ομπάμα. Εδράζεται στο εκπληκτικό επιχείρημα ότι κατουράει και χέζει περισσότερο, αλλά χρειάζεται μισό νερό στο καζανάκι. Βλέπει λιγότερο άρα χρειάζεται μισή λάμπα ή και κερί κι όχι ΔΕΗ. Κρυώνει ευκολότερα άρα χρειάζεται μισή θέρμανση γιατί έχει συνηθίσει την παγερή ιδέα του επικείμενου θανάτου. Τελικά η σχέση με την ελληνική αριστερά είναι εκτός των άλλων και προσωπική διαφορά...
0 Σχόλια
Το κουτί ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων - απόψεων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω e-mail έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια που θα υποπέσουν στην αντίληψή μας, με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, emails, υβριστικά ή συκοφαντικά,θα αφαιρούνται. .To κουτί έχει το δικαίωμα διαγραφής οποιοδήποτε σχολίου χωρίς αιτιολογία