Ο χώρος των ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης) δεν είναι ουδέτερος από τις παραγωγικές σχέσεις που κυριαρχούν στο πεδίο της οικονομίας όπου υπάρχει αλληλεπίδραση βάσης και εποικοδομήματος και επιδρά καταλυτικά στο γενικότερο περιεχόμενο και την κατεύθυνση της ενημέρωσης και της «ψυχαγωγίας».


Είναι τόσο «ανεξάρτητα» όσο το επιτρέπει η τάξη που έχει τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια της, δηλαδή την πραγματική εξουσία, που όταν θιγούν τα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα στρατηγικά συμφέροντα της παρεμβαίνουν εκφοβιστικά, εκβιαστικά και παραπλανητικά.


Μπορούμε να πούμε ότι είναι το λιγότερο αφελής κάποιος, να επικαλείται την ανεξαρτησία του τύπου σε μια ταξικά διαρθρωμένη κοινωνία.


Το θέμα είναι ποια τάξη είναι στην εξουσία και για ποιον σκοπό.


Στο σύστημα της «ελεύθερης» οικονομίας, στον καπιταλισμό, η αστική τάξη είναι η κυρίαρχη τάξη, με το κράτος να παίζει τον ρόλο του συλλογικού καπιταλιστή για την αποτελεσματική προώθηση των στρατηγικών της συμφερόντων.


Η στρατηγική αυτή έχει για βάση την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που προκύπτει από κλοπή της υπεραξίας που δημιουργείται στην γραμμή παραγωγής και την καρπώνονται οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής.


Πάνω σε αυτή την στρατηγική κουμπώνουν όλες οι πολιτικές διαχείρισης του συστήματος, με τα αστικά κόμματα να αποτελούν στυλοβάτες του, διεκδικώντας την νομή της αστικής διακυβέρνησης για λογαριασμό των καπιταλιστών.


Σε αυτό το οικονομικοπολιτικό πλαίσιο κινούνται και τα ΜΜΕ.


Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες του συστήματος, κεφαλαιοκράτες είναι ιδιοκτήτες τηλεοράσεων εφημερίδων, περιοδικών.


Από αυτή την σκοπιά υπάρχει μονοπώλιο στην ενημέρωση όσο και να θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, όσο και να θέλουν καμουφλαρισμένα να περάσουν ότι δήθεν υπάρχει πλουραλισμός.


Δεν είναι πλουραλισμός να διαλέγεις αν θα διαβάζεις εφημερίδα ή δεις το κανάλι του Βαρδινογιάννη, του Μαρινάκη, του Σαββίδη, του Αλαφούζου, του Κυριακού και πολλών άλλων.


Τα μεγάλα αστικά ΜΜΕ προσπαθούν να παρέμβουν στην διαμόρφωση της συνείδησης, με την αναπαραγωγή κυριάρχων ιδεολογημάτων, που στόχο έχουν τον συμβιβασμό και την υποταγή στις επιταγές του συστήματος.


Ένα από τα θύματα των μεγάλων ΜΜΕ είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι οι οποίοι αναγκάζονται να δουλεύουν σε δύσκολες συνθήκες, με εντατικοποίηση της εργασίας, χωρίς ωράρια και ξεκούραση.


Τμήμα του δημοσιογραφικού κόσμου (θέλουμε να πιστεύουμε όχι πολλοί) δρα με όρους διατεταγμένης υπηρεσίας και εξαγοράς.


Σκοπός τους η μετάδοση της είδησης να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του καπιταλιστή – ιδιοκτήτη (ΜΜΕ) και του αστικού πολιτικού φορέα (αστικά κόμματα) που του τα προωθεί πιο αποτελεσματικά.


Επίσης επιδιώκουν την εκμαίευση, της όσο γίνεται περισσότερης «κοινωνικής» συναίνεσης, ταυτίζοντας τα λαϊκά συμφέροντα με αυτά του καπιταλιστή.


Τα μεγάλα αστικά ΜΜΕ σε ρόλο διαμορφωτή της λεγόμενης «κοινής γνώμης» προάγουν ποικιλότροπος την κυρίαρχη ιδεολογία που έχει στο «DNA» της τον ανταγωνισμό και τον ατομικό πλουτισμό σαν βασικές «αξίες» της.


Για αυτό αποστρέφονται και υπονομεύουν τους συλλογικούς αγώνες, την οργανωμένη λαϊκή δράση και παρέμβαση, υποβαθμίζοντας τες έμμεσα αλλά και άμεσα από τηλεοπτικά πάνελ εκπομπών και αρθρογραφίες τους.


Προβάλλουν σαν μια παρωχημένη διαδικασία την λαϊκή διεκδίκηση, τον λαϊκό αγώνα ενώ με ενθουσιασμό αναδεικνύουν τις πάσης φύσεως αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις του αστικού κράτους.


Αναδιαρθρώσεις που έχουν για σημαία τους την στρατηγική της μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.


Η μονόπλευρη αυτή προπαγάνδα έχει ταξική αναφορά με αποδεκτή τον ίδιο τον λαό που το σύστημα τον θέλει ραγιά, να μην αμφισβητεί, να ζει συμβιβασμένος, να θεωρεί «ρεαλισμό» την υποταγή και την συμμόρφωση και όχι τον αγώνα και την αντεπίθεση, για την ζωή και τα δικαιώματα του που καθημερνά θρυμματίζονται.


Έτσι τα μεγάλα ΜΜΕ αποτελούν ένα σημαντικό όπλο στην φαρέτρα της ιδεολογικής χειραγώγησης του συστήματος.


Αποθεώνουν την αστική δημοκρατία που κάτω από το πανωφόρι της θα αντικρίσεις την ψυχρότητα και σκληρότητα της δικτατορίας του κεφαλαίου που κρύβει, παρεμβαίνοντας σε όλους τους τομείς της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής.


Η ψευδαίσθηση και αυταπάτη ότι η αστική δημοκρατία είναι η μοναδική και πραγματική δημοκρατία στόχο έχει να εξαπατήσει - παραπλανήσει τον λαϊκό κόσμο.


Ο λαός νοιώθει στο πετσί του τι σημαίνουν οι πολιτικές που αναπαράγουν το σύστημα, αφού το βιοτικό του επίπεδο χειροτερεύει, ζει συνθήκες σχετικής ή απόλυτης φτώχειας και δυστυχίας, με την ανασφάλεια να μεγαλώνει.


Την ίδια ώρα τα κέρδη μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων διαιωνίζονται και αυξάνονται ισχυροποιώντας την θέση τους στην καπιταλιστική αγορά και τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό.


Αυτόν τον βάρβαρο καπιταλισμό θέλουν να εξωραΐσουν τα ΜΜΕ του συστήματος, σαν σύστημα αιώνιο που δεν ανατρέπεται.


Αυτό το σύστημα ούτε αιώνιο ήταν, ούτε αιώνιο θα είναι. Σε αυτό δίνουν απαντήσεις οι νόμοι της κοινωνικής και ιστορικής εξέλιξης.


Αργά η γρήγορα οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι της χώρας μας και όχι μόνο θα σηκώσουν ανάστημα και μαζί με το κόμμα της εργατικής τάξης, το κομμουνιστικό κόμμα που έχει επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική βασισμένη στις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού Μαρξισμού – Λενινισμού, θα στείλουν στον βόρβορο τον απάνθρωπο καπιταλισμό και όλους τους ταγούς του.


Μέχρι τότε δεν σταματάμε να αγωνιζόμαστε για το τώρα, για τα δικαιώματα που συνθλίβουν, προτάσσοντας τις σύγχρονες ανάγκες μας.


Παράλληλα προετοιμάζουμε τις δυνάμεις της κοινωνικής πλειοψηφίας για την μεγάλη κοινωνικοπολιτική σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές και τα κόμματα τους για την ριζική ανατροπή.


Για να νικήσει ο λαός της χώρας μας και να γίνει κρίκος μιας αλυσίδας κοινωνικοπολιτικών διεργασιών που οι λαοί θα πυροδοτήσουν ανατρεπτικές - ριζοσπαστικές εξελίξεις παίρνοντας τις τύχες στα χέρια τους.


Σαββίδης Παναγιώτης