«Νόμιζα ότι έτσι ήταν η αγάπη», είπε ο Μ., περιγράφοντας τον βιασμό του σε παιδική ηλικία. Για να αποδειχθεί ότι ο βιασμός δεν είναι μόνο μια σεξουαλική πράξη, ένας βιασμός του σώματος, αλλά κι ένας βιασμός της ψυχής. Μόνο που αυτός ο βιασμός είναι διαρκής και αόρατος, όσο και η πολιτιστική διαδικασία που βασίζεται στην εσωτερίκευση των συγκινήσεων και τον αυτοέλεγχο της βίας(Νόρμπερτ Ελίας, Ο πολιτισμός των ηθών). Είναι αυτή η πολιτιστική διαδικασία, που μας μαθαίνει τη «ντροπή-πληγή»(το όνειδος και την αιδώ), το σύστημα απαγορεύσεων, τις οποίες εσωτερικεύουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να τις αισθανόμαστε ως φυσιολογικές. Και αφού τις αισθανθούμε ως φυσικές, τα συναισθήματα που μας προκαλούν δημιουργούν ένα κοινό τόπο συναισθηματικής συναίνεσης. Νομίζουμε ότι έτσι είναι και αποδεχόμαστε τον βιασμό μας ως φυσική συνθήκη!

Η Σου, η μαύρη δούλα στη μυθιστορία του Τρούμαν Καπότε «Όταν οι προσευχές εισακούγονται», στο δρόμο προς την ελευθερία της βιάστηκε από τρεις άνδρες. Τον τρίτο τον ερωτεύτηκε, νομίζοντας ότι έβλεπε στο πρόσωπό του τον Χριστό! Ερωτεύτηκε τον βιαστή της μέσω της θρησκείας! Με άλλα λόγια, η θρησκεία την εκπαίδευσε να ερωτευθεί τον βιαστή της!

Το ίδιο και ο λευκός άντρας εξουσιαστής, ο αγγλοσάξονας προτεστάντης, ο ρατσιστής της Κου Κλουξ Κλαν, ο Γουάινστιν, ο μεγαλο-παραγωγός, αλλά και ο Ορθόδοξος μεγαλο-ηθοποιός, ο αθλητικός παράγοντας και, γενικά, ο ισχυρός, νομίζει ότι η εξουσία του τον νομιμοποιεί να βιάζει, να έχει το αντίστοιχο «Jus primae noctis» του παλαιού φεουδάρχη. Για να επιβεβαιωθεί ο Μισέλ Φουκό που έλεγε ότι το σώμα «είναι άμεσα βυθισμένο σε ένα πολιτικό πεδίο», ότι οι σχέσεις εξουσίας (εν προκειμένω της βιο-εξουσίας) ασκούν πάνω στο σώμα μια άμεση επιρροή «το περικυκλώνουν, το σημαδεύουν, το χειραγωγούν, το βασανίζουν, το εξαναγκάζουν σε εργασίες, το υποχρεώνουν σε τελετουργίες, απαιτούν από αυτό κάποια σημάδια». Η εξουσία αυτή «περικυκλώνει τη ζωή από άκρη σ’ άκρη», ελέγχοντας αυστηρά τις επιθυμίες.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τον βιασμό της μαύρης Σου του Τρούμαν Καπότε μέχρι μια άλλη μαύρη γυναίκα, η ποιήτρια Caroline Randall Williams να πει: «Το δέρμα μου έχει το χρώμα του βιασμού. Το «café au lait» χρώμα μου είναι η ζωντανή μνήμη των νόμων, πρακτικών και αξιών του Παλαιού (ρατσιστικού) Νότου. Είμαι μια μαύρη, Νότια γυναίκα και οι άμεσοι λευκοί άνδρες πρόγονοί μου, ήταν όλοι βιαστές. Η ίδια μου η ύπαρξη είναι ένα μνημείο της δουλείας και του Jim Crow.».

Αυτό που σήμερα είναι σημαντικό (μπορεί και επαναστατικό), είναι το γεγονός ότι παύει η αποδοχή του βιασμού ως φυσιολογικού γεγονότος, παύει η συναίνεση του θύματος. Κι αυτό δεν είναι απλή υπόθεση, είναι η αμφισβήτηση μιας ισχυρά δομημένης κουλτούρας, στην οποία το σώμα συνιστά το έδαφος διαμόρφωσης της νέας εποχής, από τη γενετική δημιουργία έως τα βακτηριολογικά όπλα, από τη θεραπεία και την προσέγγιση των σύγχρονων επιδημιών έως τις νέες μορφές κυριαρχίας στην εργασία, από το σύστημα της μόδας έως τους νέους τρόπους διατροφής, από την εξύμνηση των κανόνων που αφορούν τις σωματικές αναλογίες έως τις ανθρώπινες βόμβες, από τη σεξουαλική απελευθέρωση έως τις νέες αλλοτριώσεις.

Γι' αυτό η εξέγερση ενάντια στον σεξισμό, τον μισογυνισμό και τον ρατσισμό συνιστά την άρνηση της νέας εποχής και των βιο-εξουσιών με τους συνακόλουθους κυριολεκτικούς και μεταφορικούς βιασμούς τους...

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

artinews.gr