Βασίλης Αυλωνίτης

Γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιανουαρίου του 1904. Η σκηνή τον έλκυε από παιδί και το ταλέντο του ήταν πηγαίο. Ωστόσο, δεν σπούδασε υποκριτική και η πρώτη εμφάνισή του ως ηθοποιός ήταν μάλλον τυχαία. Αφού τελείωσε το σχολείο και απολύθηκε από το στρατό, έπιασε δουλειά στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου ως βοηθός στα σκηνικά. Τα βράδια, μετά την παράσταση, ακολουθούσε τους ηθοποιούς σ’ ένα γειτονικό ταβερνάκι και όταν ερχόταν στο κέφι διασκέδαζε με τα καμώματά του τους θεατρίνους και τους θαμώνες.

Ένα από εκείνα τα βράδια του 1924, τον σπρώξανε ξαφνικά για «πλάκα» και βγήκε στη σκηνή. Στην αρχή τα ’χασε, αμέσως όμως και με το πρώτο γέλιο της πλάκας συνήλθε κι άρχισε να χορεύει, κουνώντας τα χέρια και τα πόδια του κωμικά, κάνοντας διάφορες γκριμάτσες. Ο κόσμος τρελάθηκε στο γέλιο και το χειροκρότημα που για πρώτη φορά εισέπραξε ήταν ενθουσιώδες. Εκείνο το βράδυ, στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου, γεννήθηκε ένας μεγάλος κωμικός.

Το επίσημο ντεμπούτο του έγινε λίγους μήνες αργότερα, με το θίασο της Ελένης Ζαφειρίου, στο έργο «Ερωτικές Γκάφες». Ακολούθησαν πολλές οπερέτες και κωμωδίες έως το 1928, οπότε συγκρότησε δικό του θίασο και ασχολήθηκε με την επιθεώρηση.

Παραλίγο νεκρός!!!

Το καλοκαίρι του 1931 ο Βασίλης Αυλωνίτης έπαιζε στην Επιθεώρηση του Κίμωνα Καπετανάκη, «Κατεργάρα», στο θέατρο «Περοκέ». Και σε ένα νούµερό του, την «Κοσµογονία», υπήρχαν και οι ακόλουθοι στίχοι:

Απ΄ τ’ αχερά βγήκαν οι ψύλλοι

απ’ τον ! Προμποναά βγήκε η κοίλη

απ’ το αίµα μας βγήκε το πάχος του κορέου

από τη σταθερότητα ο Παπανδρέου.

Από τις φώκιες βγήκαν οι πεθερές

κι από τη φασολάδα η απάντησή μας στον Μεντερές…

Από τους συμβολαιογράφους βγήκαν αι διαθήκαι

κι απ ‘τον Λευτέρη Βενιζέλο. ε, ρε γιος που βγήκε…

Το νούµερο αυτό του Αυλωνίτη και τα στιχάκια-καρφιά για τους Βενιζελικούς που βρίσκονταν στην εξουσία και στη χειρότερη κόντρα µε τους Βασιλικούς, -εποχή, βλέπετε, του µεγάλου διχασµού- εξόργισε τους πρώτους και ζήτησαν να αποσυρθεί αµέσως «το αισχρό, αντιβενιζελικό νούµερο».

Ο θεατρώνης όµως όπως και ο συγγραφέας, αγνόησαν τις απειλές τους και συνέχισαν να παίζουν την «Κοσµογονία» τους και ο Αυλωνίτης να θριαµβεύει.

Ώσπου ένα μοιραίο βράδυ οι θιγόµενοι εξαπέλυσαν µερικούς κουµπουροφόρους στην πλατεία του «Περοκέ» κι όταν ο Αυλωνίτης άρχισε το νούμερο του, άρχισαν βροχή και οι πυροβολισµοί προς το µέρος της σκηνής.

Στόχος τους ήταν ο Αυλωνίτης, που πρόλαβε όµως να πέσει κάτω και να συρθεί πίσω από την κουίντα και να σωθεί.

Ο Αυλωνίτης τρομαγμένος φώναξε, «τι φταίω εγώ ρε παιδιά;» και «έπεσεν αμέσως πρηνής και συρόμενος επί της κοιλίας επροχώρησε προς το μέρος της σκηνής, οπόθεν είχον ανέλθη οι δολοφόνοι», όπως ανέφερε το δημοσίευμα της εφημερίδας « Έθνος»....

Δεν σώθηκε όμως ο µηχανικός της σκηνής Μωραϊτης που στεκόταν όρθιος πίσω από το ριντό όπου τον βρήκαν οι σφαίρες των φανατικών και τον άφησαν στον τόπο.

Ήταν η εποχή του πολιτικού φανατισµού που τόσα δεινά επέφερε στον τόπο μας. Ούτε η θεατρική σάτιρα είχε άλλοθι εκείνα τα ζοφερά χρόνια.

Ο άτυχος μηχανικός του θεάτρου Παναγιώτης Μωραϊτης που πυροβολήθηκε.... 

Στα προσωπικά του σχέδια ήταν και η δηµιουργία µιας οικογένειας. Αυτή θα ήταν η τελευταία του «κατάκτηση», όπως έλεγε… Στις παραµονές του Δευτέρου Παγκοσµίου Πολέμου, σε µια τουρνέ του στη Θεσσαλονίκη, γνώρισε και παντρεύτηκε τη γυναίκα του Γιόγιο, που δεν είχε καμιά σχέση µε το θέατρο.

Ο γάµος τους έγινε με κουμπάρους τους συγγραφείς Ασηµακόπουλο – Σπυρόπουλο – Παπαδούκα. Με τη γέννηση των δύο παιδιών τους, του Γιάννη και της Ελένης, η οικογενειακή ευτυχία ολοκληρώθηκε. Και η επαγγελµατική επιτυχία του Αυλωνίτη συνεχίστηκε µε ακόµα πιο έντονο ρυθµό.

Το καλοκαίρι του 1960 συνεργάστηκε με τους Νίκο Ρίζο, Γιάννη Γκιωνάκη, Τάκη Μηλιάδη και Ρένα Βλαχοπούλου, στο θέατρο «Μετροπόλιταν», στο έργο του Γ. Γιαννακόπουλου «Κάθε καρυδιάς καρύδι». Την επόμενη χρονιά δημιουργήθηκε η θιασαρχική τριάδα «Βασίλης Αυλωνίτης - Γεωργία Βασιλειάδου - Νίκος Ρίζος», που διατηρήθηκε, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, έως το 1965, παρουσιάζοντας διάφορες κωμωδίες, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Γερμανία για τους μετανάστες.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1929, στην ταινία «Μαρία η Πενταγιώτισσα» του Αχιλλέα Μαδρά. Ακολούθησαν άλλες ογδόντα, από τις οποίες ξεχωρίζουν «Η ωραία των Αθηνών» (1954), «Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο» (1955), «Το Αμαξάκι» (1957), «Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο» (1957), «Ο Θησαυρός του Μακαρίτη» (1959), «Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο Κοντός» (1960), «Η Χιονάτη και τα 7 Γεροντοπαλίκαρα» (1960), «Η Κυρία Δήμαρχος» (1960), «Τέρμα τα Δίφραγκα» (1962), «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας» (1962), «Κορόιδο Γαμπρέ» (1962), «Ο Παράς κι ο Φουκαράς» (1964), «Η Σοφερίνα» (1964), «Ησαΐα χόρευε» (1966), «Ο Πεθερόπληκτος» (1968), «Κάθε Κατεργάρης στον Πάγκο του» (1969).

Και δραµατικός ηθοποιός…

Ο Βασίλης Αυλωνίτης συχνά θα ξαφνιάσει το κοινό του σε ρόλους δραµατικούς, που αποκαλύπτουν την άγνωστη, την αθέατη πλευρά του πολύπλευρου ταλέντου του. Ο μεγάλος αυτός ηθοποιός, µε τη χρυσή κωµική φλέβα, θα εντυπωσιάσει τους θαυµαστές του παίζοντας και σε ταινίες κοινωνικές και νοσταλγικές, όπως «Ο µπάρµπα-Γιάννης κανατάς», «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο» κ.ά. προκαλώντας τη συγκίνηση και το δάκρυ, αποκαλύπτοντας και ένα πηγαίο δραµατικό ταλέντο, όπου σπάνια οι συγγραφείς και οι σεναριογράφοι του έδιναν την ευκαιρία να το εκφράσει.

Το τέλος ...

Για τελευταία φορά εμφανίστηκε στην ταινία «Η Αριστοκράτισσα και ο Αλήτης» το 1970. Ο Βασίλης Αυλωνίτης έπασχε από χρόνια βρογχίτιδα. Στις 24 Φεβρουαρίου 1970, ύστερα από µια κρίση, χρειάστηκε να νοσηλευθεί στο νοσοκοµείο. Η κατάστασή του όμως χειροτέρεψε, εξελίχθηκε σε πνευµονικό οίδηµα και βρογχοπνευµονία. Έφυγε στις 10 Μαρτίου.

Φιλμογραφία

Μαρία Πενταγιώτισσα (1929)

Διπλή θυσία (1945)

Ο άλλος (1952)    

Η ωραία των Αθηνών (1954)

Χαρούμενο ξεκίνημα (1954)

Γλέντι λεφτά κι αγάπη (1955)

Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο (1955)

Η καφετζού (1956)

Κατά λάθος μπαμπάς (1957)

Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο (1957)

Μπάρμπα-Γιάννης ο κανατάς (1957)

Ο θείος της Βιολέττας (1957)

Της νύχτας τα καμώματα (1957)

Το αμαξάκι (1957)

Η Αθήνα χορεύει ροκ εν ρολ (ντοκιμαντέρ, 1957)

Μακρυά απ' τον κόσμο (1958)    

Μια ζωή την έχουμε! (1958)

Ο λεφτάς (1958)

Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας (1958)

Τέσσερις νύφες και ένας γαμπρός (1958)

Το εισπρακτοράκι (1958)

Ο θησαυρός του μακαρίτη (1959)

Σαρακατσάνισσα (1959)

Αγαπούλα μου (1960)

Η κυρία δήμαρχος (1960)

Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλλήκαρα (1960)

Καλημέρα Αθήνα (1960)

Το αγρίμι (1960)

Μάνα μου τον αγάπησα (1961)

Το έξυπνο πουλί (1961)

Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο κοντός (1961)   

Γαμπρός για κλάματα (1962)

Έξυπνοι και κορόιδα (1962)

Η Ελληνίδα και ο έρωτας (1962)

Κορόιδο γαμπρέ (1962)

Ο Μιχαλιός του 14ου συντάγματος (1962)

Όταν λείπη η γάτα! (1962)

Πεζοδρόμιο (1962)

Τέρμα τα δίφραγκα (1962)

Το καρπουζάκι (1962)

Οι γαμπροί της Ευτυχίας (1962)

Αγάπησα και πόνεσα (1963)

Ένας βλάκας με πατέντα (1963)

Λενιώ η βοσκοπούλα (1963)

Μικροί και μεγάλοι εν δράσει (1963)

Ο ανηψιός μου ο Μανόλης (1963)

Ο Θύμιος στη χώρα του στριπτίζ (1963)

Ο ψευτοθόδωρος (1963)

Το τεμπελόσκυλο (1963)

Τρίτη και 13 (1963)

Άλλος για το εκατομμύριο (1964)

Η σωφερίνα (1964)

Ήταν όλοι τους κορόιδα (1964)

Μια εβδομάδα στον παράδεισο (1964)

Ο Γιάννης τάκανε θάλασσα (1964)

Ο λαγοπόδαρος (1964)

Ο παράς και ο φουκαράς (1964)

Οι προικοθήρες (1964)

Τρία κορίτσια από την Αμέρικα (1964)

Πικρή μου αγάπη (1964)

Δύσκολοι δρόμοι (1965)

Ένα έξυπνο έξυπνο μούτρο (1965)

Και οι 14 ήταν υπέροχοι (1965)

Τα δίχτυα της ντροπής (1965)

Διπλοπεννιές (1966)

Έχω δικαίωμα να σ' αγαπώ (1966)

Η αδελφή μου θέλει ξύλο (1966)

Ησαϊα χόρευε (1966)

Ο Μελέτης στην άμεσο δράση (1966)

Ο μπαμπάς μου ο τέντι μπόις (1966)

Πονηρός πράκτωρ Καραγκιόζης (1966)

Σκλάβοι της μοίρας (1966)

Φίφης ο ακτύπητος (1966)

Σήκω χόρεψε συρτάκι (1967)

Τόσα όνειρα στους δρόμους (1968)

Ο πεθερόπληκτος (1968)    

Η αρχόντισσα του λιμανιού (1969)

Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του (1969)

Τα κορόιδα η βαλίτσα μου κι εγώ (1969)

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό (1969)

Η αριστοκράτισσα και ο αλήτης (1970)

Παράσταση για ένα ρόλο (ντοκιμαντέρ, 1978)

Πηγές: sansimera.gr, ellinikoskinimatografos.gr, mixanitouxronou.gr