Ο Βασίλης δεν ήταν σε καλή κατάσταση στη συναυλία. Φαινόταν ότι δεν ήταν καλά. Αυτό μπορούσε να το καταλάβει και όποιος απλά τον άκουγε από μακριά χωρίς να τον βλέπει. Όποιοι όμως τον είδαμε από πιο κοντά απ’ ότι τον είδαν οι υπόλοιποι, αυτό που καταλάβαμε ήταν ότι αν έστω έλεγε το όνομα του Λαυρέντη θα κατέρρεε και η συναυλία δεν θα τελείωνε ποτέ. Κάποιοι πονηροί όμως δεν θα του συγχωρέσουν που δεν αναφέρθηκε στον Λαυρέντη. Βέβαια ανάλογα με το πόσο κόβει τον καθένα και με τι ασχολείται ο καθένας, αντιλαμβάνεται και το γιατί γίνεται ή δεν γίνεται κάτι. Όταν ακούγαμε να σπάει η φωνή του πάνω στη σκηνή και να φαλτσάρει, αυτό που αντιλαμβανόμασταν ήταν ότι ο Βασίλης ήταν συγκινημένος, πνιγμένος για τον απρόσμενο θάνατο του Λαυρέντη. Όταν βρέθηκε δίπλα μας κατεβαίνοντας από τη σκηνή βεβαιωθήκαμε γι’ αυτό που σκεφτήκαμε. Οι ζωντανοθάφτες όμως αυτό που κατάλαβαν ήταν ότι πέθανε καλλιτεχνικά και πως πρέπει να παρακαλέσουν τον Θεό για να του δώσει πίσω λίγη από τη φωνή του.
Μεγαλώσαμε ακούγοντας τον Βασίλη. Μπορεί να μη χοροπηδήσαμε μπροστά στη σκηνή φωνάζοντας «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε» αλλά κάθε ήχος και κάθε στίχος έφερναν στο μυαλό μας χρόνια παλιά, χρόνια που πέρασαν, χρόνια που δεν θα γυρίσουν πίσω. Μπορεί να μη χοροπηδήσαμε μπροστά στη σκηνή αλλά τραγουδήσαμε για μια ακόμη φορά μαζί του και καθώς τραγουδούσαμε πηγαίναμε πολλά χρόνια πίσω, τότε που ερωτευτήκαμε σφοδρά με ιδέες και με ανθρώπους ακούγοντας τον Βασίλη, τον Λαυρέντη, τον Διονύση, τότε που τραγουδούσαμε μαζί του «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη», αλλά αυτή ήταν μια δήλωση των χρόνων της νιότης που δεν ισχύει. Θα πεθάνουμε γιατί είναι νομοτέλεια, μία από τις νομοτέλειες που δεν θα καταρριφθεί ποτέ. Θα πεθάνουμε κουφάλες ζωντανοθάφτες αλλά δεν ξέρουμε αν θα μας παραχώσει ο νεκροθάφτης αφού πασχίζετε να μας παραχώσετε ζωντανούς πρώτοι εσείς. Ο θάνατος του Λαυρέντη μας συγκλόνισε γιατί καταλάβαμε, μερικοί απότομα, πως τα χρόνια πέρασαν. Ο θάνατος του Λαυρέντη όμως δεν μας συγκλόνισε γιατί καταλάβαμε πως έρχεται και η δική μας σειρά. Δεν τον φοβόμαστε τον θάνατο. Καλώς να ορίσει. Θα ξαναπαλέψουμε μαζί του και σίγουρα αργά η γρήγορα θα νικήσει. Το συγκλονιστικό από το θάνατο του Λαυρέντη είναι πως αντιλαμβάνεσαι ότι αυτός μπορεί να έρθει για να πάρει άλλους πριν από σένα, άλλους που το μυαλό σου δεν θέλει να σκεφτεί. Κάτι τέτοιο διάβαζες στο χαμένο βλέμμα του Βασίλη όταν κατέβηκε από τη σκηνή και μαζέψτε τα πατόφτυαρά σας κουφάλες ζωντανοθάφτες.
