«Πέθανε ο Μίκης Θεοδωράκης»

Πηγή: Μάριος Διονέλλης – «Μεσόγειος» το βρήκαμε εδώ

Δε σε λύγισε το ξύλο και η εξορία αλλά ένα σύνθημα γραμμένο έξω από την πόρτα σου. Μάλλον παραήταν αληθινό για να το αντέξεις.

«Μιαν αλυσίδα μου δένουν γύρω στο λαιμό
είμαι αρκούδα χορεύω γύφτικο σκοπό
Μέσα στα γήπεδα με γυμνάζουνε
τ’ άγρια πλήθη να χαιρετώ
με μαϊμούδες μαζί με βάζουνε
τ’ άγρια πλήθη να προσκυνώ»

———————

Διάλεξα αυτό επίτηδες, για να είναι δική σου η μουσική αλλά και τα λόγια.

Όχι του Ρίτσου, ή άλλων που τους μαγάρισαν χθες.

Αυτό. Την «Αρκούδα», που δεν ακούστηκε από τα μεγάφωνα αλλά θα ήταν ό,τι πιο ταιριαστό για να συνοδεύσει τη χθεσινή σου εξόδιο ακολουθία.

Φτάνει να έχει άγρια πλήθη από κάτω να προσκυνάς και ας είναι και φασίστες. Δέχτηκες χθες να γίνεις εσύ η αρκούδα των στίχων σου και να χορέψεις δίπλα σε μαϊμούδες με την αλυσίδα στο λαιμό σε εθνικιστικό σκοπό. Προσπαθούσα επί μέρες πριν να προβλέψω την ομιλία σου. Υπέθεσα πως θα σε ακούσω να δικαιολογείς την παρουσία σου με τον αγνό πατριωτισμό σου, λέγοντας τουλάχιστον μια λέξη, έναν υπαινιγμό έστω, για να διαχωρίσεις τη θέση σου από αυτούς. Όντως, όπως γράφτηκε ήδη (Ν. Μπογιόπουλος), δεν ήταν φασίστες όλοι όσοι βρέθηκαν στο συλλαλητήριο. Αλλά όλοι οι φασίστες της χώρας ήταν εκεί. Και συ, ενώ θα μπορούσες, δεν τους έκανες στην άκρη για να περάσει ο πατριωτισμός σου. Ούτε καν προσποιήθηκες ότι δεν τους βλέπεις όπως κάνουν εδώ και μέρες οι υπόλοιποι που δέχονται να συναθροιστούν μαζί τους. Εσύ επέλεξες να τους χαρίσεις την ιστορία σου. Δε σε λύγισε το ξύλο και η εξορία αλλά σε λύγισε ένα σύνθημα γραμμένο έξω από την πόρτα σου. Μάλλον παραήταν αληθινό για να το αντέξεις. Και έτσι, μας είπες πως «ο αριστερόστροφος φασισμός είναι ο πιο επικίνδυνος». Δε θα μπορούσαν να φανταστούν καλύτερο ξέπλυμα. Ώστε είναι χειρότερο ένα σύνθημα έξω από την πόρτα σου από ένα μαχαίρι στην καρδιά του Φύσσα ή από έναν μετανάστη που δολοφονείται ενώ πάει στη δουλειά του. Και μαζί ο κίνδυνος για την εδαφική μας ακεραιότητα, και μαζί ο κίνδυνος να ανοίξουμε τα σύνορά μας (ανοιχτά δεν είναι; ή εννοείς να τα ξανακλείσουμε;) Και μαζί ο φόβος για τη «Μακεδονία του Αιγαίου» που θέλουν οι γείτονες. Ποιοι γείτονες τη θέλουν αυτή Μίκη; Είναι η επίσημη θέση της κυβέρνησής τους ή μήπως των αντίστοιχων δικών τους εθνικιστών; Υποψιάζεσαι πόσες χώρες έπρεπε να μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο αν έπαιρναν ως επίσημη θέση μας όσα λένε αυτοί που σε χειροκροτούσαν χθες; Σκόρπισες διχόνοια εκεί που κάποτε έβλεπες τη συνεννόηση. «Σημασία δεν έχει το όνομα, μόνο η Ειρήνη» έλεγες το 96. Είσαι ο ίδιος άνθρωπος; Είσαι χαρούμενος με τον απολογισμό της ζωής σου που κάνει ο Κασιδιάρης; Είσαι χαρούμενος που υπό τους ήχους της Ρωμιοσύνης έκανε δηλώσεις ο Μιχαλολιάκος; Και ο Άδωνις και ο Σαμαράς; Θα σου δικαιολογήσει η ιστορία πως ήσουν τόσο ανυποψίαστος; Επέλεξες να γίνεις ο ίδιος η αρκούδα των στίχων σου. Στο τελευταίο της κόλπο πριν πέσει καταγής, σηκώνεται στα δυο της πόδια και φωνάζει με ανθρώπινη φωνή: – «Πέθανε ο Μίκης Θεοδωράκης». (Τουλάχιστον αυτός που ξέρατε…) Ο νέος είναι στ’ αλήθεια τόσο ματαιόδοξος. Έχει τόση ανάγκη για την υπόλοιπη ζωή του το πλήθος. Σ’ αυτό το πλήθος βρέθηκε χθες να λέει «ευχαριστώ». —————— Κ’ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καί πορεύεται ὑπακούοντας στό λουρί της, στούς κρίκους της, στά δόντια της, χαμογελώντας μέ τά σκισμένα χείλη της στίς πενταροδεκάρες πού τῆς ρίχνουνε τά ὡραῖα κι ἀνυποψίαστα παιδιά (ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα) καί λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες πού γεράσανε τό μόνο πού ἔμαθαν νά λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. (Γιάννης Ρίτσος: Σονάτα του Σεληνόφωτος)