«Ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες μας είμαστε όλοι πατριώτες». Τη φράση αυτή ανέφερε, προς το τέλος της ομιλίας του στο συλλαλητήριο του Συντάγματος, ο Μίκης Θεοδωράκης. Και ερχόμαστε, εμείς οι ταπεινοί μπροστά στους αγώνες και την ιστορική διαδρομή του Μίκη, να ρωτήσουμε:
Είναι άραγε όλοι πατριώτες, Μίκη;
Πατριώτες οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, πατριώτες και οι ταγματασφαλίτες της Κατοχής; Διότι ανάμεσα στο πλήθος που σε χειροκροτούσε, Μίκη, βρίσκονταν και οι πολιτικοί απόγονοι των χιτών και των ταγματασφαλιτών, οι χρυσαυγίτες.
Πατριώτες οι σύντροφοι σου στο κίνημα των Λαμπράκηδων, πατριώτες και οι Γκοτζαμάνηδες του μετεμφυλιακού αστικού κράτους; Διότι ανάμεσα στο πλήθος που ζητωκραύγαζε για το λόγο σου υπήρχαν και σύγχρονοι Γκοτζαμάνηδες, πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοι αυτών που σκότωσαν το Λαμπράκη.
Πατριώτες οι αγωνιστές της αντιδικτατορικής πάλης (την οποία δόξασες με τα τραγούδια σου), πατριώτες και οι χουντικοί; Γιατί, Μίκη, στην πλατεία Συντάγματος που μίλησες σήμερα, υπήρχαν και νοσταλγοί των Παπαδόπουλων και των Παττακών. Τι είδους «πατριώτες» είναι, άραγε, οι πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοι αυτών που «χτυπούσαν στην ταράτσα τον Ανδρέα», Μίκη;
Τι είδους «πατριώτες» είναι, άραγε, οι εγκληματίες ναζί της Χρυσής Αυγής, η χιτλερική σαπίλα του ντουνιά και τα κάθε λογής φασιστικά αποβράσματα στους οποίους απευθύνθηκες σήμερα, Μίκη;
Τι είδους «πατριώτες» είναι οι υμνητές του χουντικού δολοφόνου Ντερτιλή – όπως ο φασίστας μητροπολίτης Καλαβρύτων- και τα λοιπά ακροδεξιά απολοιφάδια που σε χειροκρότησαν σήμερα, Μίκη;
Να μας συγχωρέσεις, αγαπημένε μας Μίκη, αλλά η «πατρίδα» όλων αυτών δεν είναι και δική μας πατρίδα. Την ιστορία, που γράφτηκε με αίμα και θυσίες, δεν πρόκειται να τη σβήσουμε μονοκονδυλιά στο όνομα μιάς επίπλαστης- και βολικής για τους αστούς αφεντάδες – «εθνικής ενότητας».
Νας μας συγχωρέσεις, Μίκη, αλλά η πατρίδα που ύμνησες- και κάποτε τίμησες- μέσα απ’ την αξεπέραστη μουσική σου, η πατρίδα του Άξιον Εστί και της Ρωμιοσύνης, η πατρίδα του Ρίτσου, του Βάρναλη, του Λειβαδίτη, ουδεμία σχέση είχε, έχει και θα έχει με την «πατρίδα» των Κασιδιάρηδων, των Αμβρόσιων και των Τζήμερων.
Να μας συγχωρέσεις- και πάλι Μίκη- αλλά ο δικός μας Μίκης Θεοδωράκης, αυτός που έβαλε ανεξίτηλη την σφραγίδα του στην καρδιά και το μυαλό μας, ο Μίκης της Μακρονήσου και του Ωρωπού, του ΕΑΜ, του βραβείου Λένιν, ο Μίκης του Πέτρουλα, του Λαμπράκη, του Παναγούλη, που δε βολεύονταν παρά μόνο στον ήλιο και το δίκαιο – δεν έχει καμία σχέση με αυτόν που είδαμε χτες στην εξέδρα και δεν πιστεύαμε όσα ακούγαμε.
Λυπούμαστε βαθιά, με ό,τι είδαμε και ακούσαμε, μα εκείνον το Μίκη δε μπορεί κανείς να μας τον πάρει. Μας ανήκει. Τον Μίκη της εξέδρας τον χαρίζουμε στην αστική ολιγαρχία, στους κάθε λογής «πατριώτες» που θέλουν το λαό να δίνει το αίμα του και τον ιδρώτα του γι’ τ’ αφέντη το φαΐ, και τους πνευματικούς υπηρέτες τους.
Ατέχνως
0 Σχόλια
Το κουτί ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων - απόψεων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω e-mail έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια που θα υποπέσουν στην αντίληψή μας, με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, emails, υβριστικά ή συκοφαντικά,θα αφαιρούνται. .To κουτί έχει το δικαίωμα διαγραφής οποιοδήποτε σχολίου χωρίς αιτιολογία