Γράφει ο Σαββίδης Παναγιώτης

Ο διάλογος που δρομολογείται μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας αποτελεί το απαύγασμα των Ευρωατλαντικών παρεμβάσεων και του ΝΑΤΟ.

Αυτοί θέλουν την Τουρκία στις συμμαχίες τους και έτερο στους ανταγωνισμούς που έχουν με Ρωσία και Κίνα.

Σε αυτή την κατεύθυνση η Τουρκία θέλει ανταλλάγματα και πιέζει, αναζητώντας να πάρει μέρος στην μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου και των δρόμων μεταφοράς του από Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο.

Η επιθετικότητα της Τουρκίας υποθάλπεται από τους Νατοϊκούς «συμμάχους» μας, τις ΗΠΑ και την ΕΕ και οι όποιες, δήθεν ,υπέρ της Ελλάδας διακηρύξεις αποτελούν επικοινωνιακές φούσκες για να καλλιεργούν ψεύτικες προσδοκίες στον λαό.

Σε αυτό το πλαίσιο οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ της αστικής τάξης της Ελλάδας και της αστικής τάξης της Τουρκίας που παίρνουν ενεργά μέρος μέσω του πολιτικούς τους προσωπικού στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς η κάθε μια για τα δικά της οικονομικά συμφέροντα και τα κεφάλαια που εκπροσωπεί.

Οι μονοπωλιακοί όμιλοι ενέργειας είναι εκεί και αναζητούν όλο και πιο ξεκάθαρο τοπίο για να αντλήσουν και να μεταφέρουν τον ενεργειακό αυτό πλούτο κερδίζοντας δισεκατομμύρια δολάρια υπογράφοντας παράλληλα συμβόλαια με κράτη και εταιρίες για την παραπέρα εκμετάλλευση του.

Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής θα οδηγηθούμε στην συνεκμετάλλευση και συνδιαχείριση σε Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο και θα πρόκειται για επικίνδυνες διευθετήσεις που στον πυρήνα τους θα κυοφορεί η όξυνση των επόμενων αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων.

Η πολιτική της συνεκμετάλλευσης έχει την σφραγίδα των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ με την εγχώρια αστική τάξη μέσω των πολιτικών της

εκπροσώπων (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ κα) να προχωράει σε αυτή την κατεύθυνση δουλεύοντας αυτή την επιλογή σε όλα τα επίπεδα.

Καμιά Ειρήνη – Ασφάλεια – Σταθερότητα δεν μπορούν να προσφέρον οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί γιατί είναι ακριβώς το πρόβλημα.

Αυτοί δυναμιτίζουν το κλίμα μέσα από τον ανταγωνισμό για το ποια κεφάλαια, ποιας καπιταλιστικής χώρας η ομάδας καπιταλιστικών χωρών που εκπροσωπούν θα βγουν περισσότερο η λιγότερο κερδισμένα από την αναδιανομή του ενεργειακού πλούτου, από τους δρόμους μεταφοράς τους και την μεταφορά εμπορευμάτων.

Ο ανταγωνισμός έχει αντικειμενική αντανάκλαση και στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς με ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ να θέλουν να κλείσουν την είσοδο της Ρωσίας προς την Αν. Μεσόγειο και να μειώσουν την επιρροή της στην περιοχή πετυχαίνοντας παράλληλα την ενεργειακή απεξάρτηση της ΕΕ από αυτην και να βάλουν εμπόδια στο Κινέζικο εμπόριο που κυριαρχεί στις αγορές δημιουργώντας ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα με τον κίνδυνο να χαθεί η πρωτοκαθεδρία από τις ΗΠΑ.

Όλες αυτές οι εξελίξεις και οι σχεδιασμοί έχουν αντιλαϊκό πρόσημο και οι λαοί δεν πρέπει να παγιδευτούν στην μέγγενη αυτών των ανταγωνισμών μέσω του εθνικισμού, του σοβινισμού, της μισαλλοδοξίας και του θρησκευτικού φανατισμού που καλλιεργούν εντέχνως.

Οι λαοί για αλλότρια – ταξικά συμφέροντα που βαφτίζουν «εθνικά» η κάθε μεριά, το κάθε αστικό κράτος, δεν πρέπει να χύσουν το αίμα τους.

Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι είναι η άλλη όψη της αστικής πολιτικής που καταδικάζει τους λαούς να ζουν στην ανασφάλεια, στην αβεβαιότητα, στην λιτότητα, στο περιθώριο, στην σχετική η απόλυτη φτώχεια και δυστυχία.

Το καθήκον κάθε λαού σήμερα είναι να δυναμώσει την πάλη ενάντια στους πολεμοκάπηλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ

– ΗΠΑ – ΕΕ ), ενάντια στις βάσεις που υποθηκεύουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Ο αγώνας αυτός πρέπει να συνδεθεί με το θέμα της εξουσίας, με την ανατροπή της κυριαρχίας των δυνάμεων του κεφαλαίου και των μονοπωλίων, γιατί μόνο όταν οι λαοί θα γίνουν κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν, θα μπορέσει να εξασφαλιστεί η πραγματική Ειρήνη, η ευημερία, η κοινωνική πρόοδο, η αλληλεγγύη και η αμοιβαία συνεργασία μεταξύ των λαών.