Σαν Σήμερα 15 Ιουλίου

Γεγονότα

484 π.Χ.

Εγκαίνια του ναού του Κάστορα και του Πολυδεύκη στην αρχαία Ρώμη.

O Ναός του Κάστορα και του Πολυδεύκη

O Ναός του Κάστορα και του Πολυδεύκη, λατιν. Templum Castoris et Pollux, είναι αρχαίος ναός των Διοσκούρων στη Ρωμαϊκή Αγορά, στη Ρώμη της Ιταλίας. Αρχικά κτίστηκε από ευγνωμοσύνη για τη νίκη στη μάχη της λίμνης Ρέγκιλλους το 495 πΧ. Οι Διόσκυροι ήταν οι δίδυμοι γιοί του Διός και της Λήδας· η λατρεία τους ήλθε στη Ρώμη από την Ελλάδα μέσω της Μεγάλης Ελλάδας και τον Ελληνικό πολιτισμό της Νότιας Ιταλίας.

Ο Ρωμαϊκός ναός είναι ένας από μερικούς ναούς των Διοσκούρων, που έχουν μείνει από την αρχαιότητα.

717

Αραβοβυζαντινοί πόλεμοι: Ο Μασλαμά ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ αρχίζει τη Δεύτερη Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες, η οποία θα διαρκέσει σχεδόν ένα χρόνο.

 Η Δεύτερη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες
(φωτογραφία από tromaktiko.gr)

1099

Α΄ Σταυροφορία: οι Χριστιανοί στρατιώτες καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ.

Οι Σταυροφόροι καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ

H Πρώτη Σταυροφορία (1096-1099) ήταν η πρώτη από μία σειρά σταυροφοριών που προσπάθησαν να ανακαταλάβουν τους Αγίους Τόπους, κλήθηκε από τον Πάπα Ουρβανό Β΄ στη Σύνοδο του Κλερμόν το 1095. Ο Ουρβανός κάλεσε μία στρατιωτική εκστρατεία για να βοηθήσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία είχε χάσει πρόσφατα το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας από τους Σελτζούκους. Η προκύπτουσα στρατιωτική εκστρατεία κυρίως Φράγκων ευγενών όχι μόνο επανέκτησε τη Μικρά Ασία αλλά συνέχισε στην κατάκτηση των Αγίων Τόπων, οι οποίοι είχαν κατακτηθεί κατά την ισλαμική επέκταση ήδη από τον 7ο αιώνα και κορυφώθηκε τον Ιούλιο του 1099 με την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ και την ίδρυση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ.

1834

Η Ισπανική Ιερά Εξέταση διαλύεται επίσημα μετά από σχεδόν 356 χρόνια.

Ο Άγιος Δομίνικος προεδρεύει Ιεράς Εξέτασης (Pedro Berruguete, 1475)

1888

Το ηφαιστειακό όρος Μπαντάι εκρήγνυται σκοτώνοντας εκατοντάδες άτομα, στο νομαρχιακό διαμέρισμα Φουκουσίμα στην Ιαπωνία.

Πίνακας του Ουκιγιόε που απεικονίζει την έκρηξη του Μπαντάι το 1888

1892

Φοιτητικές ταραχές ξεσπούν στην Αθήνα, λόγω της επιβολής διδάκτρων στο Πανεπιστήμιο από την κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη.

Χαρίλαος Τρικούπης

1927

Οι εργάτες της Βιέννης κατεβαίνουν σε απεργία διαμαρτυρίας κατά της δράσης των φασιστικών οργανώσεων. Στις τριήμερες διαδηλώσεις και οδομαχίες με τις δυνάμεις καταστολής, 85 εργάτες πέφτουν νεκροί και 1.057 τραυματίζονται. Εκατοντάδες εργαζόμενοι κλείνονται στις φυλακές.

1958

Αμερικανοί πεζοναύτες αποβιβάζονται στον Λίβανο και Βρετανοί αλεξιπτωτιστές στην Ιορδανία, προκειμένου να στηρίξουν τις αντίστοιχες φιλοϊμπεριαλιστικές κυβερνήσεις που δοκιμάζονταν από εσωτερικές αναταραχές.

1964

Ιδρύεται η Πανελλήνια Ενωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ).

1965

Τον Ιούλη του 1965 η ενδοαστική αντιπαράθεση μεταξύ της Ένωσης Κέντρου και της ΕΡΕ κορυφώθηκε, με την πρώτη να έρχεται σε ευθεία ρήξη με το Παλάτι (του οποίου την εύνοια είχε πια χάσει). «Μήλον της έριδος» υπήρξε το υπουργείο Άμυνας και κατ' ουσίαν ο έλεγχος του στρατού. Όταν ο βασιλιάς αρνήθηκε να υπογράψει το διάταγμα με το οποίο ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου θα αναλάμβανε και υπουργός Άμυνας, ο τελευταίος παραιτήθηκε (15/7). 

φωτογραφία από rizospastis.gr

Η επέμβαση του Παλατιού πυροδότησε μαζικές λαϊκές αντιδράσεις, που διήρκεσαν 70 μέρες (έως τις 25/9) και καταγράφηκαν στην Ιστορία ως το «κίνημα των 70 ημερών» ή «Ιουλιανά».

1974

Εκδηλώνεται χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο. Πέντε μέρες μετά, εκδηλώνεται η τουρκική εισβολή.

Xουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο
(φωτογραφία από rizospastis.gr) 

2008

Σεισμός μεγέθους 6,4 Ρίχτερ πλήττει τη Ρόδο, τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα και την Κρήτη, ενώ γίνεται αισθητός και στην Κύπρο.

2016

Πραξικόπημα στην Τουρκία γίνεται στις 23:30 τοπική ώρα με τους στρατιώτες να βγαίνουν στους δρόμους με άρματα μάχης.

Γεννήσεις

1606

Ρέμπραντ, Ολλανδός ζωγράφος

Ρέμπραντ

O Ρέμπραντ Χάρμενσοον φαν Ράιν, γνωστός ευρύτερα ως Ρέμπραντ, ήταν πολύ σημαντικός Ολλανδός ζωγράφος και χαράκτης του 17ου αιώνα, που σήμερα συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων ζωγράφων όλων των εποχών.

Αυτοπροσωπογραφία, 1630

Το όνομά του συμβολίζει την περίοδο της «χρυσής εποχής» της Ολλανδίας, στην οποία ανήκει χρονικά το έργο του. Φιλοτέχνησε συνολικά περίπου 400 πίνακες, περισσότερα από 1000 σχέδια ζωγραφικής και περίπου 290 χαρακτικά, αν και μέρος των έργων που αποδίδονται στον Ρέμπραντ –κυρίως έργα ζωγραφικής και σχέδια– αμφισβητείται. Περισσότερο στο πρώιμο και λιγότερο στο ύστερο έργο του, κυριάρχησαν οι προσωπογραφίες, ωστόσο διακρίθηκε σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, αναπαριστώντας επίσης, τοπιογραφίες, καθώς και ιστορικές, βιβλικές, μυθολογικές ή αλληγορικές σκηνές. Το σύνολο του έργου του χαρακτηρίζεται στην πορεία του χρόνου από εκτεταμένες και βαθιές αλλαγές στο ύφος του, ένδειξη μίας διαρκούς αναζήτησης. Ακόμη σε κάθε μεμονωμένο έργο ή εκδοχή του, παρατηρούνται συνεχείς μετασχηματισμοί πριν την κατάληξη σε μία τελική εικαστική μορφή.

Η Σάσκια ως Φλώρα, 1641, λάδι σε ξύλο

Γεννημένος στο Λέιντεν της Ολλανδίας, φοίτησε στο λατινικό σχολείο και στο πανεπιστήμιο της πόλης, ωστόσο πολύ σύντομα στράφηκε αποκλειστικά στη ζωγραφική, μαθητεύοντας στο πλευρό διακεκριμένων καλλιτεχνών της εποχής, όπως του Γιάκομπ Ίσαακ φαν Σβάνενμπουρχ και αργότερα του Πίτερ Λάστμαν. Ως αυτόνομος ζωγράφος, φιλοτέχνησε τα πρώτα έργα του στο Λέιντεν, στο ίδιο εργαστήριο με τον Γιαν Λίφενς, πριν εγκατασταθεί στο Άμστερνταμ. 

Δανάη, π. 1636, λάδι σε μουσαμά

Κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να διακριθεί, αναλαμβάνοντας σημαντικές παραγγελίες και αποκτώντας μεγάλη φήμη τόσο στην Ολλανδία όσο και διεθνώς. Κατά το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, σημαντικά οικονομικά προβλήματα οδήγησαν στην πτώχευσή του, παρά το γεγονός πως η φήμη του παρέμεινε σχεδόν ακλόνητη ενόσω ζούσε, αλλά και μετά το θάνατό του.

1848

Ο Βιλφρέντο Παρέτο (πλήρες όνομα στα ιταλικά: Vilfredo Federico Damaso Pareto· Παρίσι, 15 Ιουλίου 1848 – Σελινύ Ελβετίας, 19 Αυγούστου 1923) ήταν Ιταλός μηχανικός, οικονομολόγος και κοινωνιολόγος.

Βιλφρέντο Παρέτο

Απέκτησε φήμη ως ακαδημαϊκός καθηγητής χάρη στις καινοτόμες αντιλήψεις του στα οικονομικά και στην οικονομετρία, ενώ άφησε πίσω του και σημαντικό κοινωνιολογικό έργο[1]. Ιδιαίτερα γνωστός είναι για την αρχή του Παρέτο, που ονομάζεται και «κανόνας 80-20».

Ο Παρέτο επεξεργάστηκε τις οικονομικές του θεωρίες βάσει μαθηματικών θεωρημάτων, η προσπάθειά του ήταν να μεταφέρει στις οικονομικές επιστήμες την εμπειρική μέθοδο των φυσικών επιστημών. Αυτή του η προσπάθεια είχε ως αποτέλεσμα κάποιες οικονομικές έννοιες που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται στην οικονομετρία:

Ο δείκτης Παρέτο είναι δείκτης μέτρησης της ανισότητας στην κατανομή του εισοδήματος. Ισχυρίστηκε ότι σε όλες τις χώρες και σε όλες τις εποχές, η κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου είναι εξαιρετικά ασύμμετρη, με λίγους να κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου. Υποστήριξε ότι σε όλες τις κοινωνίες ακολουθείται το εξής λογαριθμικό μοτίβο:

Όπου N είναι ο αριθμός των ατόμων με πλούτο υψηλότερο από το x, και Α και m είναι σταθερές.

Παράδειγμα ενός πίνακα Παρέτο

Ο πίνακας Παρέτο είναι ένας ειδικός τύπος ιστογράμματος, που χρησιμοποιείται για την προβολή αιτιών ενός προβλήματος με τη σειρά βαρύτητας από το μεγαλύτερο στο μικρότερο. Πρόκειται για ένα στατιστικό εργαλείο που καταδεικνύει γραφικά την αρχή του Παρέτο.

Ο νόμος ή αρχή του Παρέτο, που ονομάζεται και «κανόνας 80-20», σύμφωνα με τον οποίον το 80% των αποτελεσμάτων προέρχεται από το 20% των προσπαθειών μας, δηλαδή σε κάθε κατάσταση οι ζωτικοί παράγοντες είναι 20%, ενώ οι επουσιώδεις 80%. Για παράδειγμα το 80% των κερδών μια επιχείρησης προέρχεται από το 20% των πελατών της, το 80% των παραπόνων προέρχεται από το 20% των πελατών. Αν και έχει κατά καιρούς αμφισβητηθεί, η αρχή θεωρείται από τα πιο δυνατά εργαλεία στον τομέα της διαφήμισης και του μάρκετινγκ.

Η κατανομή Παρέτο είναι μια κατανομή πιθανότητας που χρησιμοποιείται, μεταξύ άλλων, ως μαθηματική πραγματοποίηση του νόμου του Παρέτο.

Το κατά Παρέτο κριτήριο (ή κατά Παρέτο βέλτιστο) είναι εκείνο κατά το οποίο, μία μεταβολή στην τιμή ή στην ποσότητα βελτιώνει τη θέση ενός χωρίς όμως παράλληλα να χειροτερεύει τη θέση κάποιου άλλου.

1858

Έμελιν Πάνκχερστ, Αγγλίδα ακτιβίστρια.

Έμελιν Πάνκχερστ

Η Έμελιν Πάνκχερστ ήταν Βρετανίδα πολιτική ακτιβίστρια και ηγέτης του βρετανικού κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών (σουφραζέτες) που αγωνίστηκε για να αποκτήσουν οι γυναίκες κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και κυρίως το δικαίωμα της ψήφου. Το 1999, το περιοδικό Time, την κατέταξε ανάμεσα στα «Τα 100 σπουδαιότερα πρόσωπα του 20ου αιώνα», εξηγώντας ότι «σχημάτισε την ιδέα που έχουμε για την σύγχρονη γυναίκα και ταρακούνησε τόσο την κοινωνία προβάλλοντας καινούρια πρότυπα, που έκανε αδύνατη πλέον την επιστροφή στο παρελθόν». Από την άλλη, αρκετοί ήταν αυτοί που άσκησαν κριτική στις επιθετικές της τακτικές, με πολλούς ιστορικούς να λένε ότι δεν ήταν και τόσο αποτελεσματικές. Σε κάθε περίπτωση, το έργο της θεωρείται ζωτικής σημασίας στην κατοχύρωση του δικαιώματος ψήφου των γυναικών στη Βρετανία.

1930

Ζακ Ντεριντά, Γάλλος φιλόσοφος.

Μινιατούρα του Ζακ Ντεριντά από τον Πάμπλο Σέκα

Ο Ζακ Ντεριντά ήταν Γάλλος φιλόσοφος γεννημένος στην Αλγερία, γνωστός και ως θεμελιωτής της αποδόμησης. Το ευρύ και λεπτομερές έργο του είχε βαθιά επίδραση στο πεδίο της λογοτεχνικής θεωρίας και στην φιλοσοφία (καθώς αυτό το έργο στάθηκε κρίσιμο για τον διαχωρισμό ανάμεσα σε ηπειρωτική αγγλικά: continental philosophy και αγγλοσαξονική αγγλικά: anglosaxon philosophy φιλοσοφία). Το έργο του επηρέασε πολλά επιστημονικά πεδία που δεν σχετίζονταν ευθέως με την φιλοσοφία όπως το πεδίο των επιστημών του δικαίου και της αρχιτεκτονικής. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα συγκαταλέγονται το Περί Γραμματολογίας, Τα φαντάσματα του Μάρξ, Η φωνή και το φαινόμενο.

1943

Λουκιανός Κηλαηδόνης, Έλληνας τραγουδοποιός.

Λουκιανός Κηλαηδόνης

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης (15 Ιουλίου 1943 – 7 Φεβρουαρίου 2017) ήταν Έλληνας συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής.

Γεννήθηκε στην Κυψέλη (Αθήνα) στις 15 Ιουλίου 1943. Σπούδασε στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων και κατόπιν Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, καθώς και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Αθήνας), χωρίς ποτέ να ασκήσει αυτό το επάγγελμα. Ἠταν παντρεμένος με την ηθοποιό Άννα Βαγενά, με την οποία είχε δύο κόρες. Οι δυο τους το 1999 δημιούργησαν τη δική τους μουσική σκηνή, το «Μεταξουργείο», στο οποίο και εμφανίζονταν επί σειρά ετών. Απεβίωσε στις 7 Φεβρουαρίου 2017 εξαιτίας καρδιακής ανεπάρκειας.

Η καλλιτεχνική καριέρα του Λουκιανού Κηλαηδόνη ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν έγραψε τη μουσική για τη θεατρική παράσταση του έργου της Κωστούλας Μητροπούλου Η Πόλη μας. Τα τραγούδια, στον ομότιτλο δίσκο που κυκλοφόρησε, ερμήνευσαν η Βίκυ Μοσχολιού και ο Μανώλης Μητσιάς. Συνέχισε παραγωγικότατος με πολλά τραγούδια και περισσότερη μουσική (προσωπικοί δίσκοι, συμμετοχές και συνεργασίες, μουσική ή/και στίχους για θεατρικές και κινηματογραφικές παραστάσεις, για τηλεοπτικές εκπομπές, κ.α.). Πολλά από τα τραγούδια του αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν πολύ («Είμαι ένας φτωχός και μόνος κάουμποϋ», «Μια μέρα μιας Μαίρης», «Ο ύμνος των μαύρων σκυλιών», "Ντίσκο", κ.α.). Είχε κάνει πάρα πολλές ζωντανές εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα και στην Κύπρο.

Το πάρτυ στη Βουλιαγμένη

Ιδιαίτερη μνεία απαιτεί η πρώτη μεγάλης κλίμακας συναυλία του, το περίφημο Πάρτυ στη Βουλιαγμένη, που έγινε στις 25 Ιουλίου του 1983 και που συγκέντρωσε πάνω από 70.000 άτομα (άλλες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό στις 100.000). Στο πάρτυ αυτό εμφανίστηκαν διαδοχικά ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, ο Βαγγέλης Γερμανός, ο Γιώργος Νταλάρας, η Αφροδίτη Μάνου και η Μαντώ, αποβιβαζόμενοι με ταχύπλοα στην πλωτή εξέδρα [4]. Σε μια εποχή που ο όρος beach party δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός, αυτό το πάρτυ κατάφερε να δημιουργήσει το αδιαχώρητο σε όλη την παραλιακή λεωφόρο, από τη Βουλιαγμένη μέχρι τη Λεωφόρο Συγγρού. Από πολλούς το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη θεωρήθηκε το ελληνικό Woodstock και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης με αυτήν την εκδήλωση ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που έβγαλε τις συναυλίες από τα γήπεδα και τα θέατρα, σε φυσικούς χώρους.

Θάνατοι

1904

Αντόν Τσέχωφ, Ρώσος συγγραφέας.

Αντόν Τσέχωφ

Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ (ρωσ. Анто́н Па́влович Че́хов, ΔΦΑ [ɐnˈton ˈpavləvʲɪtɕ ˈtɕexəf] ήταν Ρώσος θεατρικός συγγραφέας και ένας από τους μεγαλύτερους διηγηματογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Σπούδασε και εργάστηκε ως γιατρός.

Γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 1860 (17 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο) στην κωμόπολη Ταγκανρόγκ, στη νότια Ρωσία. Πέθανε στις 15 Ιουλίου 1904 (2 Ιουλίου με το παλαιό ημερολόγιο) στη γερμανική πόλη Μπάντενβάιλερ και τάφηκε στη Μόσχα στις 22 Ιουλίου 1904. Θεωρείται από τις πιο σημαντικές μορφές της παγκόσμιας δραματουργίας και άσκησε μεγάλη επίδραση στη θεατρική λογοτεχνία του 20ού αιώνα. Στα έργα του αποτυπώνεται η διαρκής φθορά της καθημερινής ζωής. Οι ήρωές του είναι άνθρωποι της ανώτερης κυρίως τάξης, που «ξοδεύουν» τη ζωή τους μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα της ρώσικης επαρχίας.

Το 1879 ο Τσέχωφ μπαίνει στο Ιατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Μόσχας, από όπου αποφοίτησε το 1884. Από τα χρόνια του γυμνασίου έγραφε χιουμοριστικές σκηνές, αφηγήσεις, μονόπρακτα και ως φοιτητής δημοσίευσε τα πρώτα του ευθυμογραφήματα.

Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ξυπνητήρι, Θεατής, Μόσχα, Φως και σκιά, Θραύσματα κ.ά., με το ψευδώνυμο «Αντόσια Τσεχοντέ». Το 1884 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο διηγημάτων, Τα παραμύθια της Μελπομένης και το 1885 τις Φανταχτερές Ιστορίες.

Παράλληλα με το επάγγελμα του ιατρού, αναπτύσσει μεγάλη και σημαντική συγγραφική δραστηριότητα. Το 1886 γράφει το πρώτο του μονόπρακτο με τίτλο Κύκνειο άσμα.

Το 1887 ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Κορς στη Μόσχα το έργο του Ιβάνοφ, το οποίο δέχεται αντικρουόμενες κριτικές. Γεγονός που τον οδήγησε να μη δώσει ποτέ σε επαγγελματικό θίασο το δεύτερο θεατρικό του έργο το Δαίμονας του δάσους (πρώτη μορφή του έργου Θείος Βάνιας).

Το 1888 του απονέμεται το Βραβείο Πούσκιν.

Το 1891 ταξιδεύει στην Ευρώπη. Επιστρέφοντας στη Ρωσία εργάζεται εντατικά ως γιατρός για την καταπολέμηση της χολέρας. Εγκαθίσταται στο Μελίχοβο της Ουκρανίας, όπου ως γιατρός εξυπηρετεί 26 χωριά και 7 εργοστάσια. Προηγουμένως, έχει επισκεφτεί τη νήσο Σαχαλίνη, μελετώντας τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των καταδίκων.

Το 1894 πραγματοποιεί το δεύτερο ταξίδι του στο εξωτερικό.

Το 1896 ανεβαίνει ανεπιτυχώς στην Πετρούπολη, στο θέατρο Αλεξαντρίνσκι, το έργο του Ο Γλάρος. Τη χρονιά εκείνη αντιμετωπίζει την πρώτη σοβαρή εκδήλωση της φυματίωσης. Επίσης, το 1896, με χρήματα που συγκεντρώνει από εράνους, φιλανθρωπίες και παραστάσεις, χτίζει ένα σχολείο στο Ταλέζ. Νέα κρίση της αρρώστιας του 1897, τον αναγκάζει να πάει στη Ριβιέρα της Νότιας Γαλλίας, ενώ ανεβαίνει στην ρωσική επαρχία ο Θείος Βάνιας.

Το 1898 και 1899 παρουσιάζονται στο κοινό της Μόσχας από το Θέατρο Τέχνης, με πολύ μεγάλη επιτυχία, τα έργα του Ο Γλάρος και Ο θείος Βάνιας. Η συνεργασία του Τσέχοφ με το Θέατρο Τέχνης και τον Στανισλάφσκι στάθηκε καθοριστική στη διαμόρφωση της δραματουργίας του. Την εποχή αυτή εγκαθίσταται μόνιμα στη Γιάλτα της Κριμαίας, λόγω της υγείας του.

Το 1900 γίνεται μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας και το 1901 παντρεύεται την ηθοποιό Όλγα Κνίππερ. Την ίδια χρονιά ανεβαίνουν στη Μόσχα Οι τρεις αδελφές, πάλι από το Θέατρο Τέχνης.

Το 1902 παραιτείται από τη Ρωσική Ακαδημία, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μη αποδοχή ως μέλους της τον Γκόρκι.

Το 1904, λίγο πριν τον θάνατό του, το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει το έργο του Ο βυσσινόκηπος.

1919

Εμίλ Φίσερ, Γερμανός χημικός.

Εμίλ Φίσερ

Ο Εμίλ Φίσερ ήταν Γερμανός χημικός, ο οποίος το 1902 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Χημείας για το ερευνητικό του έργο στους υδατάνθρακες και την παρουσία πουρινικών ομάδων σε διάφορες οργανικές ενώσεις.

1929

Ούγκο φον Χόφμανσταλ, Αυστριακός συγγραφέας.

Ούγκο φον Χόφμανσταλ

Ο Ούγκο φον Χόφμανσταλ (Hugo von Hofmannsthal) ήταν Αυστριακός συγγραφέας, ποιητής, δραματουργός, δοκιμιογράφος, διηγηματογράφος και λιμπρεττίστας όπως και ιδρυτικό μέλος του θεατρικού φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ.

Ο Χόφμανσταλ γεννήθηκε την 1 Φεβρουαρίου 1874 στη Βιένη και πέθανε την 15 Ιουλίου 1929 στο Ροντάουν κοντά στη Βιένη. Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Fin de Siècle και της βιενέζικης πρωτοπορίας (Wiener Moderne).

Ο Χόφμανσταλ άρχισε πολύ νέος να γράφει ποιήματα. Επειδή δεν του επιτρεπόταν να τα δημοσιεύσει ως μαθητής, τα έργα του δημοσιεύθηκαν με ψευδώνυμα. Ήδη από την ηλικία αυτή άρχισε να έρχεται σε επικοινωνία με τον Στέφαν Γκεόργκε (Stefan George), αργότερα με τον Άρθουρ Σνίτσλερ (Arthur Schnitzler) και με άλλους εκπροσώπους της αβαγκάρντ ομάδας της Βιένης „Jung Wien“.

Μετά την αποφοίτηση από το ακαδημαϊκό γυμνάσιο στη Βιένη, σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Βιένης, διέκοψε όμως τις σπουδές του μετά από ένα ταξίδι του στη Βενετία για να ασχοληθεί με τη γαλλική φιλολογία. Την διδακτορική του εργασία „Για την χρήση της γλώσσας στους ποιητές της Πλειάδας“ την τελείωσε το 1898. Το 1901 εγκατέλειψε την πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία, για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Το ίδιο έτος παντρεύεται την Γκέρτρουν Σλέσινγκερ (Gertrud Schlesinger). Το ζευγάρι μετακόμισε σε ένα μπαρόκ παλατάκι στο Ρόνταουν κοντά στη Βιένη (που ονομάστηκε παλατάκι του Χόφμανσταλ), στο οποίο έζησε ο Χόφμανσταλ μέχρι τον θάνατό του το 1929. Aπό τον γάμο προέκυψαν 3 παιδιά. Τον Μάρτιο του 1938 αναγκάστηκε η οικογένεια να μεταναστεύσει. Η σύζυγός του, Gerty von Hofmannsthal, έζησε μέχρι τον θάνατό της, το 1959, στην Οξφόρδη.

Ο Χόφμανσταλ υπήρξε το 1917 συνιδρυτής του θεατρικού φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ. Μας άφησε ένα ογκώδες και πολύπλοκο λογοτεχνικό έργο, πλούσιο σε αισθητική, γλώσσα και συμβολισμούς, το οποίο άξια τον κατατάσσει στους κυριότερους εκπροσώπους της μοντέρνας αυστριακής λογοτεχνίας.

Πηγή: el.wikipedia.org, rizospastis.gr