Σαν Σήμερα 10 Ιουνίου

Γεγονότα

1329

Αρχίζει η μάχη του Πελεκάνου, η οποία θα οδηγήσει σε ήττα των Βυζαντινών από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

1692

Μπρίτζετ Μπίσοπ 

H Μπρίτζετ Μπίσοπ (Bridget Bishop) απαγχονίζεται στο Γκάλοους Χιλ κοντά στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης με την κατηγορία ότι ήταν μία από τις Μάγισσες του Σάλεμ.

1822

Έπειτα από πολύμηνη πολιορκία η οθωμανική φρουρά της Ακρόπολης παραδίδεται στους επαναστατημένους Έλληνες.

1877

Ιδρύεται ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός.

1924

Ένοπλη λαϊκή εξέγερση στην Αλβανία ανατρέπει την εξουσία των μπέηδων-φεουδαρχών και εγκαθιδρύει αστική δημοκρατική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Φαν Νόλι.

Φαν Νόλι

1924

Απάγεται και δολοφονείται από τους φασίστες ο Τζιάκομο Ματεότι, ηγετικό στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιταλίας.

Τζιάκομο Ματεότι

1940

Μετά από 62 μέρες από την έναρξη των συγκρούσεων και παρά τη συνδρομή Γαλλικών και Βρετανικών στρατευμάτων, η Νορβηγία παραδίδεται στους Γερμανούς. 

Γερμανοί συνοδεύουν Άγγλους αιχμαλώτους στην πρωτεύουσα της Νορβηγίας

Την ίδια μέρα η Ιταλία κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Γαλλίας και της Βρετανίας.

1944

Αναζητώντας δυνάμεις του ΕΛΑΣ, οι Γερμανοί μπαίνουν στην κωμόπολη του Διστόμου. Αποκλείουν τις εισόδους και αρχίζουν τις έρευνες στα σπίτια, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Δίστομο – Οι σφαγιασθέντες σε κοινή θέα

Συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους και ξεχωρίζουν 104 άνδρες και 114 γυναίκες (μεταξύ αυτών 45 παιδιά και 20 βρέφη). Τους εκτελούν και στη συνέχεια πυρπολούν το χωριό, αφήνοντας πίσω τους κρανίου τόπο.

«Εδώ ‘ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου

ω, εσύ διαβάτη, όπου πατήσεις να προσέχεις.

Εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου

κι απ’ τη θυσία κι απ’ τη σκληρότητα του ανθρώπου.

Εδώ μία στήλη απλή, μαρμάρινη όλη κι όλη

με ονόματα σεμνά, κι η Δόξα τα ανεβαίνει

λυγμό – λυγμό, σκαλί – σκαλί, μέγιστη σκάλα».

Γιάννης Ρίτσος

Το Δίστομο καίγεται – τα ναζιστικά κτήνη απολαμβάνουν…

Οδός 10ης Ιουνίου 1944. Ένας δρόμος διασχίζει το Δίστομο . Μια ημερομηνία το στοιχειώνει. Η 10η του Ιούνη του 1944. Η μέρα που «Η λόγχη και το βόλι, ανάλγητα, τους κόβουν τη φωνή και γιομίζουν τα σπίτια καταματωμένα κορμιά. Το αίμα απ’ τα θύματα γίνεται αυλάκι και κυλάει προς τα σοκάκια. Γέροι και γριές πέφτουν απ’ τα βόλια. Άνδρες κυλιώνται χάμω νεκροί μ’ απανωτές θανατηφόρες πιστολιές, κι άλλους τους βάζουν στη σειρά και τους εκτελούνε. Γυναικόπαιδα σφάζονται κι αβάφτιστα βυζανιάρικα στραγγαλίζονται και λογχίζονται κι ύστερα ξεκοιλιάζονται…» (από το βιβλίο του Τάκη Λάππα «Η σφαγή του Διστόμου – Χρονικό»).

Ένα δρόμο έχει το Δίστομο , το δρόμο του χρέους, το δρόμο του λαού: Να μην ξεχάσει, να γυρίσει την πλάτη στη φασιστική θεωρία και πρακτική, να τιμωρήσει παραδειγματικά τους πολιτικούς απόγονους των ναζί, των τερατόμορφων της ναζιστικής κατοχής.

1944, η ναζιστική κατοχή έχει ήδη δεχτεί χτυπήματα: Απέναντί της ορθώνεται ο Κόκκινος Στρατός. Ο ΕΛΑΣ αναλαμβάνει το χρέος του, σφίγγει τον κλοιό. Το ανήμερο θεριό ξερνά χολή και, όπως προστάζει η ιδεολογία του, καταφεύγει από έγκλημα σε έγκλημα. Βιάννος, Ανώγεια, Κάνδανος, Καλάβρυτα, Λιγκιάδες, Κομμένο, Χορτιάτης, Κεδρύλλια, Λέχοβο και άλλα ων ουκ έστι αριθμός. Στο Δίστομο αποτυπώνει όλη του την εγκληματική φύση. Δεν έκαψε μόνο το χωριό, δεν εκτέλεσε μόνο όποιον έβρισκε μπροστά του.

Δίστομο – Αβάσταχτος πόνος

Δίστομο – Παναγιώτης και Μαρία Σφουντούρη. Έμειναν ορφανά μετά τη σφαγή του Διστόμου

Η περιγραφή του Δ. Κιουσόπουλου (επικεφαλής της Υπηρεσίας Εγκλημάτων Πολέμου) δίνει την εικόνα: «Εις το πέρασμα των αιώνων ουδέποτε η ανθρωπότης εδοκίμασε τοσαύτην θηριωδίαν. Το Δίστομο μεταβάλλεται σε κόλασιν. Κάθε περιγραφή είναι αδύνατον να αποδώσει την τραγωδίαν εκατοντάδων κατοίκων… Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, στρατιώτες διαμοιράζονται εις ομάδας. Περιέρχονται τας οικίας, ως λυσσαλέαι ύαιναι, αιμοβόροι τίγρεις, κανίβαλοι της ζούγκλας! Επιπίπτουν κατά των δυστυχών κατοίκων – αδιακρίτως φύλου, ηλικίας. Σφάζουσι, φονεύουσι, βιάζουσι γυναίκες. Ξεκοιλιάζουσι εγκύους, γέροντες, νέοι είναι θύματα της αιμοβόρου μανίας. Δε φείδονται ουδενός. Φονεύουσιν τον ιερέα Σωτήριο Ζήση, εξορύσσουσι ζώντος έτι τους οφθαλμούς. Αποκόπτουσιν την κεφαλήν του, ρίπτουσιν εις τον βόρβορον. Πυροβολούσι την παρισταμένην σύζυγόν του, που κρατούσε εις τας αγκάλας της, θηλάζουσαν το μονοετές θυγάτριόν της Μαργαρίταν! Σκορπούν τα μυαλά της παιδίσκης εις το πρόσωπον της μητρός, ήτις τραυματισθείσα πίπτει χαμαί λιπόθυμος. Εκληφθείσα ως νεκρά – σώζεται διά να καταστεί, εν παραφροσύνη. Περί τους 15 κατοίκους – ελπίζοντας εις την οικίαν του ιερέως την σωτηρίαν – εφονεύθησαν. Φονεύουσιν εντός της οικίας του, την οικογένεια του Κατσινήν – τον Δάσκαλο Καρούμαλον – την Μορωσίαν, σύζυγο Ι. Φιλίππου – σύρουν εκ της κρύπτης της, με σκοπόν διά να τη βιάσουν. Αλλ’ ότε είδον ότι αύτη ήτο έγκυος, διά μαχαίρας διάνοιξαν την κοιλίαν της. Το δε εκχυθέν έμβρυον μετά λύσσης εποδοπάτησαν»…

Δίστομο – εκτελεσμένοι

«Οι χιτλερικοί -γράφει χρόνια αργότερα στο “Ριζοσπάστη” ο Ν. Καραντηνός- είχαν μεθοδικά προετοιμάσει την επιδρομή στο Δίστομο . Ξεκίνησαν γύρω στις εφτάμισι. Το πρωί από τη Λιβαδειά, ενώ μια άλλη φάλαγγα ερχόταν από την Άμφισσα. Με δυο επιταγμένα λιβαδείτικα λεωφορεία κουβαλούσαν μασκαρεμένους σα μαυραγορίτες 18 άνδρες των Ες – Ες. Δολερό τέχνασμα για να αιφνιδιάσουν και να χτυπήσουν ΕΛΑΣίτικα τμήματα, που βρίσκονταν στην περιοχή. Πίσω από τους μασκαρεμένους, σαν αστακοί σε δεκάδες καμιόνια οι Γερμανοί, που γύρω στις 10 το πρωί φτάνανε στο χωριό αφού στη διαδρομή είχαν κυριολεκτικά θερίσει κάθε ίχνος ανθρώπινης ζωής. Ο χαλασμός άρχισε καθώς πλησίαζαν το χωριό. Ο,τι ζωντανό βρισκόταν μπροστά και δίπλα τους, το πολυβολούσαν και το “θέριζαν”. Κι έπεφταν νεκροί στα σταροχώραφα και τ’ αμπέλια: άνθρωποι, μουλάρια, πρόβατα, σκύλοι».

Δίστομο – Κλαίγοντας τους νεκρούς

Είχε προηγηθεί μια σύντομη μάχη με ένα μικρό τμήμα του 34ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στο Στείρι. Οι ναζί «επρόκειτο να στήσουν παγίδα στους αντάρτες που ξεγελασμένοι θα σταματούσαν τ’ αυτοκίνητα για να πάρουν τρόφιμα. Οι αντάρτες όμως δεν έπεσαν στην παγίδα. Ξέροντας πως άλλα φορτηγά με Γερμανούς των Ες – Ες θα τους κύκλωναν από το μέρος της Αράχωβας έκαναν ξαφνική επίθεση και ύστερα από μάχη που κράτησε μιάμιση ώρα σκότωσαν τους περισσότερους καμουφλαρισμένους Γερμανούς. Και τότε οι Γερμανοί λυσσώντας για την αποτυχία τους, ξεχύθηκαν στο Δίστομο για να εκδικηθούν στους αθώους κατοίκους. Τους πρόσταξαν να κλειστούν στα σπίτια τους, κι αμέσως έπειτα, ο επικεφαλής των Γερμανών λοχαγός Κάιπφνερ, δίνει διαταγή στις ορδές του ν’ αρχίσουν την σφαγή και τη λεηλασία» (το χρονικό από την εφημερίδα «Ελευθερία», ένα χρόνο μετά στις 10 Ιουνίου 1945).

Ένας σπουδαίος άνθρωπος, ο Τάκης Λάππας, ιστορικός (Λειβαδίτης την καταγωγή), που έτυχε να βρίσκεται εκείνο τον καιρό στη περιοχή, καταγράφει ένα προς ένα τα στοιχεία της σφαγής. Στο βιβλίο του, «Η σφαγή του Διστόμου », γράφει: «Σαν και τούτο το κακό άλλο δεν ξαναγίνηκε (…) οι φονιάδες μεθυσμένοι από το κακούργο πάθος τους, σπάζουν τις πόρτες των σπιτιών κι ορμάνε μέσα. Οποιον συναντάνε, τον σκοτώνουν. Αλλοι θερίζουν χωρίς διάκριση ψυχές μέσα στα κοντινά σπίτια κι άλλοι ξεχύνονται στις γειτονιές… Τα παρακάλια κι ο θρήνος που κάνουν τα γυναικόπαιδα δε στέκουν ικανά να μαλάξουν την άγρια ψυχή των μακελάρηδων (…) Μπροστά σε τέτοιο θέαμα κι οι θεατές ακόμα του Κολοσσαίου θα σκέπαζαν τα μάτια τους από φρίκη κι αυτός ο Ηρώδης ή ο Νέρωνας θα φρένιαζαν απ’ το κακό τους, που ύστερα από τόσους αιώνες βρέθηκαν κτηνάνθρωποι σαν κι αυτούς, όχι μονάχα να τους μιμηθούνε, μα να τους ξεπεράσουν κιόλας» (η συγκεκριμένη καταγραφή κατατέθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης).

Ο ίδιος ο κατοχικός νομάρχης Βοιωτίας, Ιωάννης Γεωργόπουλος, στην «έκθεσή» του στο υπουργείο Εσωτερικών, σημειώνει και τα εξής. «Από δύο ημερών διανύω τας δραματικοτέρας της ζωής μου. Τα συμβαίνοντα εις την περιφέρειαν κατά τας δύο τραγικάς αυτάς ημέρας υπερβαίνουν και αυτήν τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και αυτούς τους σικελικούς εσπερινούς… Λυσσαλέα η αγριότης δεν εφείσθη ούτε των νηπίων, τα οποία άταφα έτι σφίγγονται σπασμωδικώς στοργικά εις τους άψυχους κόλπους των μητέρων».

Και ο επικεφαλής της αποστολής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, Ελβετός George Wehrly, σημείωσε: «Το αίμα και ο κλαυθμός στο Δίστομο – σκηνές φρίκης και σαδισμού…».

Αμέτρητες οι μαρτυρίες που έχουν καταγραφεί μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη»: Ο Θανάσης Σκούρτας: «Ψυχή δεν υπήρχε μέσα στο Δίστομο. Μονάχα η ερημιά και ο χάρος. Δεν ακουγόταν πουθενά γάβγισμα σκύλου. Τα ‘χαν κι αυτά γαζώσει μαζί με τους ανθρώπους. Φυσούσε ένας δυνατός, άγριος αγέρας. Και τα παραθυρόφυλλα κι αυτά, διαπλατωμένα, χτυπούσαν αδιάκοπα…» Και ο Κ. Νικολάου: «… Στα πόδια μας μπροστά σκοτωμένοι ανθρώποι, σκύλοι και μουλάρια… Θάνατος και συμφορά. Το χωριό βογκούσε. Πολλοί τραυματισμένοι βρίσκονταν ακόμη αβοήθητοι. Ήταν μια νύχτα, που τίποτε και ποτέ δεν μπορεί να τη σβήσει από το νου μας…» (το ρεπορτάζ του Νίκου Καραντηνού). Η παπαδιά Κοντύλω, γυναίκα του παπά Σωτήρη Ζήση, θυμάται χρόνια μετά: «Εγώ, τη στιγμή που μας βάλανε στο τουφεκίδι, βύζαινα το κοριτσάκι μου, τη Μαργαρίτα, ενός χρόνου. Μου ρίξανε τρεις σφαίρες. Η μια μού χάλασε το ζερβί χέρι, η άλλη με πήρε ξώπετσα κάτω από το αυτί και η τρίτη χτύπησε στο κεφάλι το κοριτσάκι μου. Της άνοιξε το κεφάλι κι όπως την κράταγα στην αγκαλιά μου όλα τα μυαλά της πετάχτηκαν στα μούτρα μου».

Το Δίστομο δεν ξεχνά, παρά τις προσπάθειες των δοσιλόγων που στα κατοπινά χρόνια πήγαν κι έστησαν στην πλατεία Ηρώων, δίπλα στο μνημείο των νεκρών, μια πλάκα που αρχικά αναφέρονταν στους …«πεσόντες από τους κομμουνιστοσυμμορίτες» και στη συνέχεια την άλλαξαν σε «πεσόντες από τους …ΕΑΜοκομμουνιστές»! Παραλλαγή μιας «γραμμής» χαραγμένης ήδη από την επομένη της σφαγής: Ενα μήνα μετά, στις 9 Ιούλη 1944, υπό τον τίτλο «Η δημοκοπία περί ωμοτήτων εις το Δίστομον», διαβάζουμε στην «Καθημερινή» εκείνης της μέρας: «Κομμουνισταί δημοκόποι διέδωσαν την φήμην, ότι εις το ειρηνικόν χωρίον Δίστομον (μεταξύ Λεβαδείας και Αραχώβης, επαρχίας Λεβαδείας) πλέον των 1.000 ανδρών, γυναικών και παιδιών (!) κατεσφάγησαν με κτηνώδη τρόπο υπό μιας γερμανικής μονάδος (…) Δια κάθε φιλοπάτριδα Έλληνα, που γνωρίζει τας μεθόδους ψεύδους της προπαγάνδας του ΕΑΜ, είναι φανερά η κομμουνιστική προέλευσις και ο σκοπός της διαδόσεως ταύτης. Περί των πραγματικών γεγονότων εις το Δίστομον επληροφορήθημεν εν λεπτομερεία τα εξής υπό της αρμόδιας αρχής. Την 10 Ιουνίου 1944 μία γερμανική μονάς ευρισκομένη εν πορεία και μεταβαίνουσα από Λεβαδείας εις Αράχωβαν, εβλήθη έμπροσθεν του χωρίου Διστόμου με όπλα, οπλοπολυβόλα και ολμοβόλα. Η μονάς απώλεσε λόγω της άνανδρου ταύτης επιθέσεως του ΕΑΜ αριθμόν τινά εις νεκρούς και τραυματίας. Εν συνεχεία ανελήφθη ο αγών εναντίον των συμμοριτών οι οποίοι είχον οχυρωθή μέσα εις το Δίστομον, με όλα τα υπάρχοντα μέσα. Κατόπιν της χρησιμοποιήσεως των βαρέων γερμανικών όπλων, εκυριεύθη εξ εφόδου το Δίστομον, η φωλέα αυτή της συμμορίας. Ηριθμήθησαν περί τους 250 νεκροί συμμορίται».

1944

Γερμανικά στρατεύματα σφάζουν 642 άνδρες, γυναίκες και παιδιά στο Οραντούρ-συρ-Γκλαν της Γαλλίας.

1947

Σε ένα άνευ προηγουμένου διήμερο πογκρόμ συλλαμβάνονται αιφνιδιαστικά στα σπίτια τους 2.613 μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ σε Αθήνα και Πειραιά.

Οι συλληφθέντες μεταφέρονται στην Ψυττάλεια και από εκεί στην Ικαρία. Μέσα σε λίγες μέρες οι εξόριστοι από την πρωτεύουσα ξεπέρασαν τους 7.000 και από την επαρχία τους 8.000.

1967

Λήγει ο Πόλεμος των Έξι Ημερών, με νίκη των Ισραηλινών επί των Αράβων. Οι Ισραηλινοί κατακτούν τη Λωρίδα της Γάζας, τη χερσόνησο του Σινά, τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη ποταμού, την ανατολική Ιερουσαλήμ και τα Υψίπεδα του Γκολάν. Εδραιώνεται η θέση του Ισραήλ ως περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη και μακρύ χέρι των ΗΠΑ σε Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή. Η τραγωδία για τον Παλαιστινιακό λαό θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια.

1971

Οι ΗΠΑ τερματίζουν επισήμως, μετά από 20 χρόνια, το εμπορικό εμπάργκο κατά της Κίνας.

1999

Το ΝΑΤΟ αναστέλλει τις αεροπορικές επιδρομές του. Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς συμφωνεί να αποσύρει τις σερβικές δυνάμεις από το Κοσσυφοπέδιο. Ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας συνεχίζεται, το Κόσσοβο μετατρέπεται σε προτεκτοράτο και η αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια συνεχίζεται, με απρόβλεπτες συνέπειες, ακόμα και σήμερα.

Γεννήσεις

1819

Γεννιέται ο Γκυστάβ Κουρμπέ (Jean Désiré Gustave Courbet), Γάλλος ζωγράφος, μια από τις επιβλητικότερες μορφές της Γαλλικής τέχνης του 19ου αιώνα. 

Γκυστάβ Κουρμπέ

Θεωρείται από τους πρωτεργάτες του Ρεαλισμού. Συνέβαλε επίσης στη μετέπειτα εξάπλωση του Ιμπρεσιονισμού. 

Γκυστάβ Κουρμπέ – αυτοπροσωπογραφία (1841)

Γκυστάβ Κουρμπέ – Προυντόν (1853)

Πήρε μέρος στη Γαλλική Κομμούνα του 1871. Με το τέλος της Κομμούνας συνελήφθη, δημεύτηκαν οι πίνακές του κι έπειτα εξορίστηκε και πέθανε στην Ελβετία.

1832

Γεννιέται ο Νικολάους Όττο (Nicolaus August Ottο), Γερμανός εφευρέτης της μηχανής εσωτερικής καύσεως, της πρώτης μηχανής στην οποία η καύση των καύσιμων γινόταν στο θάλαμο των εμβόλων.

Νικολάους Όττο

Το 1864 ίδρυσε επιχείρηση κατασκευής μηχανών στην Κολωνία. Μαζί με τον επιχειρησιακό συνεργάτη του Όιγκεν Λάνγκεν (Eugen Langen) ίδρυσε την «N.A. Όττο & Συνεργάτες». Αυτή η επιχείρηση υπάρχει μέχρι σήμερα με την επωνυμία «Deutz AG».

1910

Γεννιέται ο Χάουλιν Γουλφ (Howlin Wolf, πραγματικό όνομα: Chester Arthur Burnett) ήταν Αμερικανός μουσικός της μπλουζ σκηνής του Σικάγο.

Χάουλιν Γουλφ

Το περιοδικό «Rolling Stone» τον έχει κατατάξει στη 51η θέση της λίστας με τους εκατό σπουδαιότερους μουσικούς όλων των εποχών.

Τα τραγούδια του διασκευάστηκαν κι έγιναν επιτυχία και από άλλες ροκ μπάντες όπως οι Rolling Stones («Little Red Rooster», «The Last Time», «Play With Fire»), The Doors («Back Door Man») κ.α. Συνεργάστηκε επίσης με μεγάλα ονόματα του μπλουζ όπως Γουίλι Ντίξον, Σαμ Λέι, Τζίμι Ρότζερς, Bo Diddley, Έρικ Κλάπτον, Μπιλ Γουάιμαν, Τσάρλι Γουάτς, Ρίνγκο Σταρ, B.B. King.

1915

Γεννιέται ο Καναδοαμερικανός συγγραφέας Σαούλ Μπέλοου (Solomon Bellows), που το 1976 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. 

Σαούλ Μπέλοου

Μερικά από τα πιο γνωστά του έργα είναι: «Humboldt’s Gift» (1975 -τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ (Μυθοπλασίας), «Άδραξε τη μέρα» (1956), «Χέρτσογκ» (1964 – τιμήθηκε με το «National Book Award – Fiction» και το «Prix Formentor International») κ.α.

1931

Γεννιέται ο Ζοάο Ζιλμπέρτο (Joao Gilberto), Βραζιλιάνος μουσικός, τραγουδιστής και συνθέτης. 

Ζοάο Ζιλμπέρτο

Θεωρείται από τους θεμελιωτές της μπόσα νόβα.

Θάνατοι

323 π.Χ.

Πεθαίνει ο Μέγας Αλέξανδρος. Άφησε την τελευταία του πνοή το 323 π.Χ στη Βαβυλώνα. 

Μέγας Αλέξανδρος – ψηφιδωτό

Σύμφωνα με τον αρχαίο ιστορικό Διόδωρο (και άλλες πηγές) όλα ξεκίνησαν όταν ο Αλέξανδρος ήπιε άκρατον οίνο σε ένα συμπόσιο και λίγο μετά ασθένησε. Για τα αίτια του θανάτου υπάρχυον διάφορες θεωρίες, χωρίς κάποια να έχει επιβεβαιωθεί.

1836

Πεθαίνει ο Γάλλος φυσικομαθηματικός Αντρέ Μαρί Αμπέρ (André-Marie Ampère), κύριος θεμελιωτής του ηλεκτρομαγνητισμού και της ηλεκτροδυναμικής. 

Αντρέ Μαρί Αμπέρ

Από αυτόν ονομάστηκε η μονάδα μέτρησης της έντασης του ηλεκτρικού ρεύματος.

1926

Πεθαίνει ο Αντόνι Γκαουντί (Antoni Gaudí i Cornet), Ισπανός αρχιτέκτονας. 

Αντόνι Γκαουντί

Από τα έργα του, το πιο χαρακτηριστικό είναι η εκκλησία «Σαγράδα Φαμίλια» στη Βαρκελώνη.

Αντόνι Γκαουντί – Sagrada Familia

1982

Πεθαίνει ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (Rainer Werner Fassbinder‎), Γερμανός σκηνοθέτης. 

Ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ σε γύρισμα

Το δυτικογερμανικό «οικονομικό θαύμα», ο καπιταλισμός, με τα αναρίθμητα αδιέξοδά του, γενικότερα, ανάγκασαν τον Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, να θέσει τέρμα στη ζωή του όντας 37 μόλις χρόνων! Στην πολύ σύντομη ζωή του, η οποία στιγμή δεν ήταν χωρίς πόνο και αγωνία, πόνο και αγωνία που πέρασε στο σύνολο του έργου του, είχε καταφέρει να αφήσει τα σημάδια του. Ταινίες, θέατρο, γράψιμο, πολιτικές τοποθετήσεις. Μέσα σε 13 χρόνια, κατάφερε να δημιουργήσει 41 ταινίες μεγάλου μήκους.

Ανάμεσα στα δημιουργήματά του, που τον κρατούν και θα τον κρατούν ζωντανό στη μνήμη μας, υψηλή θέση παίρνει και το «Berlin Alexanderplatz». Μια ταινία 15 1/2 ωρών (η οποία πέρασε και σαν μίνι σειρά στην τηλεόραση).

2004

Πεθαίνει ο Ρέι Τσαρλς (Ray Charles Robinson), θρυλικός τυφλός τραγουδιστής και συνθέτης του μπλουζ και της σόουλ. 

Ρέι Τσαρλς

Γεννήθηκε στο Άλμπανι της Τζώρτζια. Παιδί πολύ φτωχής οικογένειας, στα έξι του χρόνια, άρχισε να χάνει το φως του, έπειτα από γλαύκωμα που του παρουσιάστηκε. Η τύφλωση, όμως, δεν εμπόδισε, αντίθετα μεγάλωσε, την κλίση και το πάθος του για τη μουσική, στην οποία διέγραψε μια μεγάλη πορεία. «Γεννήθηκα με τη μουσική μέσα μου, κυλούσε στο αίμα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου», τόνιζε στην αυτοβιογραφία του.

Η επαγγελματική του καριέρα άρχισε το 1950 και γρήγορα καταξιώθηκε. Χαρισματικός πιανίστας, σαξοφωνίστας και συνθέτης πάντρεψε διαφορετικά μουσικά είδη, ενώ με την ξεχωριστή τραγουδιστική ερμηνεία και τη φωνή του έβαλε τη σφραγίδα του σε εκατοντάδες τραγούδια, δυναμιτίζοντάς τα με το εκρηκτικό μείγμα της ψυχής του.

Είχε τιμηθεί με 12 βραβεία «Γκράμι» και ήταν από τους πλέον αναγνωρισμένους συνθέτες στις ΗΠΑ. Κάποιες από τις χαρακτηριστικές επιτυχίες του ήταν τα τραγούδια «Georgia on my mind», «A song for you», «Ι can’t stop loving you», «Busted», «Hit the road Jack», «Hit the road Jack». Έδωσε πάνω από 10.000 συναυλίες.

Πηγή: alt.gr, el.wikipedia.org