Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν!


Ναι, γράφτηκαν πολλά κείμενα για τους πρόσφυγες, ναι, γράφτηκαν πολλά κείμενα για τη Μόρια. Τίποτα, όμως, δε φθάνει για να περιγράψει το απεχθές έγκλημα που συντελείται και που όλου του κόσμου τα χαρτιά  και οι λέξεις δε φθάνουν για να το περιγράψεις. Με αφορμή την πυρκαγιά που ξέσπασε στις 16/3/20 στη Μόρια και το εξάχρονο προσφυγόπουλο που βρέθηκε απανθρακωμένο σε κοντέινερ υπενθυμίζουμε ξανά:

Σύμφωνα με τα στοιχεία της  Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, μόνο στην Ελλάδα βρίσκονται 4.616 ασυνόδευτα παιδιά. 


Από αυτά τα 1.162  βρίσκονται στη Λέσβο και 1.070 εκτιμάται ότι ζουν στο κολαστήριο της Μόρια. 

Σε συνθήκες οριακά ανεκτές ζουν περίπου 400 παιδιά μέσα στο προσφυγικό στρατόπεδο. Τα υπόλοιπα 700 είναι διασπαρμένα και κυριολεκτικά χαμένα ανάμεσα σε 20.000 πρόσφυγες που προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή σε μια ατέλειωτη παραγκούπολη, η οποία επεκτείνεται συνεχώς.

Έγκλημα πάνω στο  έγκλημα χωρίς ντροπή και σίγουρα χωρίς τιμωρία.

Η πιο τρανή απόδειξη μιας στοχευμένης εγκληματικής πολιτικής. Η μόνη δημόσια συζήτηση τον τελευταίο καιρό που έγινε είναι για τη δημιουργία δομών «κλειστού τύπου» για τους πρόσφυγες και καμία μέριμνα, έστω, για τα ασυνόδευτα παιδιά που πέρασαν άλλο έναν χειμώνα εκτεθειμένα στον παγετό τις αρρώστιες και σε κάθε μορφής κίνδυνο. Παιδιά με σοβαρές σωματικές βλάβες και βαριά ψυχολογικά τραύματα που αποκόπηκαν βίαια από τις οικογένειες τους.

Οι επιστήμονες έχουν αρχίσει να περιγράφουν το «σύνδρομο παραίτησης» που εμφανίζεται στη Μόρια ως επίπτωση ισχυρού τραύματος σε παιδιά που εκτοπίστηκαν  βίαια από τη χώρα τους. 

Πριν λίγους μήνες η νευρολόγος Δρ Jules Montague, που επισκέφτηκε τη Μόρια, σοκαρισμένη μίλησε για συνθήκες ντροπής. 

Όπως αναφέρει η νευρολόγος, ως «σύνδρομο παραίτησης» ορίζεται μία κατάσταση πλήρους αποστασιοποίησης, που μπορεί να διαρκέσει για μήνες ή χρόνια και παρατηρείται συνήθως στο πλαίσιο ενός ισχυρού ψυχολογικού τραύματος. 


«Αυτά τα παιδιά απλώς κλείνουν τα μάτια τους και σταματούν να μιλούν, να τρώνε και να πίνουν, ενώ οι μύες τους σταδιακά αποδυναμώνονται. Παιδιά, που ήταν απολύτως υγιή μερικές εβδομάδες πριν, πρέπει πλέον να φορούν πάνες και να σιτίζονται με εντερικό σωλήνα. Η πρόγνωση του συνδρόμου είναι αβέβαιη. Ωστόσο, τα παιδιά που τελικά συνέρχονται, συνέρχονται μόνο όταν εκείνα και η οικογένειά τους βρεθούν σε ένα σταθερό περιβάλλον, ιδίως όταν έχει διασφαλιστεί το καθεστώς διαμονής τους».

«Αν υπήρχε θεός θα έπρεπε να με παρακαλέσει πολύ για να τον συγχωρέσω….»

 Σύντομα γραμμένο στις παράγκες και στις σκηνές της Μόρια….

Ρούλα Καραγιάννη
Εκπαιδευτικός


Πηγή: alt.gr

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια