Τέσσερις τοίχοι είναι πολλοί μα όχι αρκετοί για να κλειστεί η φωνή

Λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω ποίημα:

«Ανάμεσα απ' τα ενωμένα μας δάκτυλα

Εκεί που η αφή μας συναντά τις αποστάσεις,

Στο νόημα που βρίσκουν οι αισθήσεις

έρχονται τα μηνύματα από μακριά

και κάθονται πάνω στο δέρμα.

Ο ήλιος απ' το παράθυρο σκουντάει την περιέργεια,

κραυγές ακούγονται και νότες απ' τον κόσμο,

Μες το κεφάλι είναι κλεισμένο ένα παιδί,

που θέλει να παίξει με τη ζωή

που θέλει να φωνάξει.

Τέσσερις τοίχοι είναι πολλοί μα όχι αρκετοί για να κλειστεί η φωνή

Κι ύστερα πάλι, πρέπει κάπως να γεμίσει το ντουλάπι.

Γιατί η φωνή θέλει παλμό,

κι αίμα να μεταφέρει τα μηνύματα στο σώμα.

Η ανάσα καλυμμένη.

Μα όχι και τα μάτια.

Κοιτάμε από ψηλά το μέτωπο του κόσμου.

Μετράμε πυρετό στις συνειδήσεις.

Μετράμε τους νεκρούς.

Γεμίζουμε τη λίστα στην καταδίκη του υπαίτιου.

Οι μηχανές δουλεύουν στα εργοστάσια.

Η ασθένεια ξεπηδά απ' τα γρανάζια.

Μα πιο πολύ φοβάσαι και ζητάς,

εκτός απ το κορμί να μη νοσήσει το μυαλό.

Να μην πονέσει κι άλλο το παιδί που ναι να γεννηθεί,

πως δεν το μπορεί ακόμα ο κόσμος.

Ξυπνάμε μουσκεμένοι απ' τον ιδρώτα

κι έχουνε τα κεφάλια μας αδειάσει.

Κι όμως απ' έξω ακούγεται να βγαίνει απ' το παλιό,

ο ήχος που κάνει το φως μες την ομίχλη.

Κοιτάμε δυο φορές το διπλανό μας,

τον ακουμπάμε από μακριά.

Μικρόβιο από τα λίγα το καινούργιο

κολλάει μες τα μηνύματα αντοχής.

Κι εκείνα γράφονται συνθήματα μες σε λευκούς θαλάμους. 

Έρχονται δυο-δυο ή τρεις-τρεις-κάτω από δέκα-

και μεταφέρουνε τα νέα.

Σημαία μόνο να μη λυγίσει ούτε ένας.

Ακούνε και στ' απέναντι μπαλκόνια,

σήματα χτυπάνε στους τοίχους δυνατά.

Ο γείτονας μαθαίνει τι έπρεπε να χε κάνει

αγγίζει της καρδιάς του τη βαλβίδα.

Έτσι κάνει πάντα η φωνή...

Μες το κεφάλι είναι κλεισμένο ένα παιδί

που θέλει να παίξει με τη ζωή

που θέλει να φωνάξει...».

Μαριλίζα Λούντζη

Πηγή: 902.gr