Γαλιλαίος Γαλιλέι

Ο Γαλιλαίος, δικαίως θεωρείται από πρωτοπόρους της σύγχρονης έννοιας της επιστήμης. Τα επιτεύγματα του εκτείνονται σε πολλούς τομείς, καθώς μεταξύ άλλων διετύπωσε τους νόμους του εκκρεμούς και της πτώσης των σωμάτων, ανακάλυψε τις ηλικιακές κηλίδες και τους τέσσερις δορυφόρους του Δία, χάρη και στις τεχνικές βελτιώσεις που ο ίδιος επέφερε στο τηλεσκόπιο, και πραγματοποίησε σειρά εφευρέσεων. Η γνωστότερη συμβολή του αφορά την ένθερμη υποστήριξή του στην ηλιοκεντρική θεωρία του Κοπέρνικου (βασισμένης σε εκείνη του Αρίσταρχου του Σάμιου που έζησε τον 3ο π.Χ αιώνα), δηλαδή ότι οι πλανήτες κινούνται γύρω από τον Ήλιο, κι όχι το αντίστροφο, όπως ήταν η κρατούσα άποψη για χιλιετίες. Εξαιτίας αυτής ακριβώς της θέσης του αντιμετώπισε διώξεις από την Καθολική Εκκλησία, οι οποίες ακολούθησαν κλιμακούμενη πορεία.

Ο Γαλιλαίος Γαλιλέι γεννιέται στις 15 Φεβρουαρίου 1564 στην Πίζα της Ιταλίας, που ήταν τότε τμήμα του Δουκάτου της Φλορεντίας, ως πρώτο από το έξι παιδιά του Βιντσέντσο Γκαλιλέι, περίφημου μουσικού και θεωρητικού της αρμονίας. Το 1574 η οικογένεια μετακομίζει στη Φλορεντία, με τον μικρό Γαλιλαίο να ξεκινά την επίσημη εκπαίδευσή του στο τοπικό μοναστήρι.

Ήταν 18 ετών, όταν μια μέρα στη Μητρόπολη της Πίζας παρατήρησε τυχαία τις αιωρήσεις ενός πολυελαίου, που από απροσεξία χτύπησε κάποιος εργάτης κατά την επισκευή της εκκλησίας. Πολλοί άνθρωποι είχαν δει ως τότε σε εκκλησίες πολυελαίους να αιωρούνται, αλλά κανένας δεν έδωσε στο γεγονός αυτό τη πρέπουσα σημασία, ούτε κι έβγαλε κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα. Ο νεαρός, όμως, Γαλιλαίος πρόσεξε το γεγονός, μελέτησε το φαινόμενο και διατύπωσε το νόμο, ότι «οι μικρές αιωρήσεις είναι ισόχρονες». Στο νόμο αυτό στηρίχθηκε αργότερα ο ολλανδός αστρονόμος Κρίστιαν Χόιχενς, για να κατασκευάσει το πρώτο ρολόι με εκκρεμές.

Το 1583, ο Γαλιλαίος γίνεται δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Πίζας με σκοπό να σπουδάσει Ιατρική. Η ιδιαίτερη ευφυΐα του ωστόσο και η χαρισματική κλίση του στις επιστήμες θα βρουν καταφύγιο σε άλλους επιστημονικούς τομείς, με τον νεαρό να μαγεύεται από τα Μαθηματικά και τη Φυσική.

Στο πανεπιστήμιο είναι που θα έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με τις αριστοτελικές θέσεις για τον κόσμο, ως η μόνη θεωρία που κατάφερε να επιβιώσει από τη μήνη της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και το «σινάφι» του επιστημονικού κατεστημένου της εποχής. Γίνεται αυτόματα οπαδός των αριστοτελικών διδαχών και αποφασίζει να ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα.

Ωστόσο, εξαιτίας οικονομικών δυσχερειών της οικογένειάς του, ο Γαλιλαίος θα εγκαταλείψει τη θαλπωρή του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος το 1585, προτού ολοκληρώσει τις σπουδές του.

Παρά το γεγονός ότι είχε εγκαταλείψει επισήμως το πανεπιστήμιο, συνέχισε να σπουδάζει μαθηματικά, χρηματοδοτώντας τις σπουδές του με διδασκαλίες και προετοιμασίες μαθητών για την ανώτερη εκπαίδευση.

Αυτή την εποχή θα αρχίσει να μελετά τα αντικείμενα σε κίνηση -ερευνητική δραστηριότητα που θα κρατούσε δύο δεκαετίες-, εκδίδοντας μια μικρή πραγματεία, στην οποία και περιέγραψε τις υδροστατικές αρχές της ζύγισης μικρών ποσοτήτων. Το βιβλίο τού φέρνει μικρή, υπολογίσιμη ωστόσο, φήμη, γεγονός που θα εξαργυρώσει με μια εκπαιδευτική θέση στο Πανεπιστήμιο της Πίζας το 1589.

Επιστρέφοντας και πάλι στο ασφαλές ακαδημαϊκό περιβάλλον, ο Γαλιλαίος θα ξεκινήσει να πειραματίζεται με τη βαρύτητα, με τα θρυλικά του πλέον πειράματα να καταλήγουν στο δοκίμιό του «Du Motu» (Περί κινήσεως) το 1890, που σηματοδότησε και την πρώτη του απομάκρυνση από την αριστοτέλεια άποψη περί κίνησης.

Ο Γαλιλαίος ανέπτυξε σύντομα μια αλαζονική στάση για το έργο του, με τη δριμεία κριτική που εκτόξευε κατά του αριστοτελικού σύμπαντος να τον αφήνει απομονωμένο ακαδημαϊκά, με τους συναδέλφους του να τον αποφεύγουν. Ως αποτέλεσμα, το συμβόλαιό του με το Πανεπιστήμιο της Πίζας δεν θα ανανεωθεί το 1592.

Βρίσκει ωστόσο νέα θέση στο Πανεπιστήμιο της Πάδουα, όπου διδάσκει γεωμετρία, μηχανική και αστρονομία. Ο διορισμός του στα νέα του καθήκοντα τον εξασφαλίζει οικονομικά, με τον ίδιο να είναι επιφορτισμένος με την ανατροφή του μικρού του αδερφού, μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1591.

Κατά τη διάρκεια της 18χρονης θητείας του στα έδρανα της Πάδουα, ο Γαλιλαίος θα αναπτύξει το συναρπαστικό αφηγηματικό του στιλ, δίνοντας ψυχαγωγικές διαλέξεις στους φοιτητές και συγκεντρώνοντας προοδευτικά τεράστια ακροατήρια! Η φήμη που ανέπτυξε εκεί θα του ενστάλαζε προοδευτικά την αίσθηση του καθήκοντος για κάτι μεγαλύτερο...

Το 1604, ο Γαλιλαίος εκδίδει ένα σύγγραμμα πάνω στη γεωμετρική πυξίδα, αποκαλύπτοντας τις ικανότητές του στον πειραματισμό και τις πρακτικές τεχνολογικές εφαρμογές. Την ίδια εποχή τελειοποιεί την υδροστατική μέθοδό του κατασκευάζοντας μια συσκευή για τη μέτρηση μικρών αντικειμένων. Η λειτουργικότητα της εφεύρεσης του εξασφαλίζει μεγαλύτερη φήμη και καλύτερο εισόδημα.

Το σημαντικότερο ωστόσο επίτευγμα που φέρνει η χρονιά είναι το «ραφινάρισμα» των θεωριών του για την κίνηση και τη βαρύτητα: αναπτύσσει την άποψη για έναν παγκόσμιο νόμο, στον οποίο υπακούουν όλα τα αντικείμενα του σύμπαντος.

Παράλληλα, ο Γαλιλαίος θα αρχίσει να εκφράζει δημόσια την υποστήριξή του στην ηλιοκεντρική κοπερνίκεια θεωρία, παρά το γεγονός ότι αυτό ερχόταν σε αντίθεση με το επικρατούν αριστοτελικό μοντέλο και την εγκαθιδρυμένη τάξη της καθολικής εκκλησίας.

Τον Ιούλιο του 1609, ο Γαλιλαίος μαθαίνει για μια απλή τηλεσκοπική συσκευή που είχαν αναπτύξει ολλανδοί οπτικοί και κατασκευαστές φακών και σύντομα αναπτύσσει τη δική του εκδοχή, «πατώντας» στις αρχές των ολλανδών πρωτεργατών.

Μόλις τον Αύγουστο ήταν σε θέση να παρουσιάσει το τηλεσκόπιό του σε μια ομάδα βενετών εμπόρων, οι οποίοι διέκριναν την εμπορικότητα της εφεύρεσης (ο καλύτερος εντοπισμός πλοίων) και αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν την κατασκευή μιας πρώτης παραγωγής.

Το ανήσυχο επιστημονικό πνεύμα του Γαλιλαίου θα τον έκανε ωστόσο να πάει το πράγμα πιο μακριά από την οικονομική εκμετάλλευση, όταν το φθινόπωρο του 1609 πήρε τη μοιραία απόφαση να το στρέψει στον ουρανό!

Τον Μάρτιο του 1610 δημοσιεύει λοιπόν τις αστρονομικές του παρατηρήσεις στον περίφημο πλέον «Αστρικό Αγγελιαφόρο» του (Sidereus Nuncius), αποκαλύπτοντας ότι η επιφάνεια της Σελήνης δεν ήταν επίπεδη και ομαλή, αλλά μια σφαίρα με κρατήρες, βουνά και πεδιάδες. Βρήκε επίσης ότι ο πλανήτης Αφροδίτη είχε φάσεις, όπως ακριβώς και το Φεγγάρι, κάτι που επιβεβαίωνε καθοριστικά την ηλιοκεντρική υπόθεση ότι οι πλανήτες περιστρέφονταν γύρω από τον Ήλιο και όχι τη Γη! Διέκρινε επίσης και τους δορυφόρους του Δία, οι οποίοι περιστρέφονταν γύρω από τον πλανήτη, όχι όμως και από τη Γη.

Ο Γαλιλαίος είχε πλέον αναπτύξει ένα φειδωλό μεν, ικανό δε, σώμα αποδείξεων που επαλήθευαν την κοπερνίκεια θεωρία και έθεταν εν αμφιβόλω την αριστοτελική γεωκεντρική υπόθεση, που τόσο συμπαθούσε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Το 1612 θα καταφέρει άλλο ένα συντριπτικό πλήγμα στην αριστοτελική φυσική, αντικρούοντας την εξήγηση του αρχαίου έλληνα φιλοσόφου γιατί τα σώματα επιπλέουν στο νερό: δεν ήταν λοιπόν λόγω του επίπεδου σχήματός τους, όπως υπέθετε ο Αριστοτέλης, αλλά λόγω της συσχέτισης του βάρους του αντικειμένου και της ποσότητας ύδατος που αυτό εκτοπίζει.

Την επόμενη χρονιά, το 1613, ήταν σε θέση να δώσει τη χαριστική βολή στην αριστοτελική/πτολεμαϊκή αστρονομία: παρατήρησε τις ηλιακές κηλίδες, κάτι που ερχόταν σε τραγική αντίθεση με την αριστοτέλεια πεποίθηση ότι το Σύμπαν ήταν τέλεια πλασμένο, άρα και τα ουράνια σώματα ήταν τέλειες σφαίρες...

Την ίδια χρονιά, ο Γαλιλαίος γράφει μια επιστολή σε έναν φοιτητή του, στην οποία και ισχυρίζεται ότι η κοπερνίκεια ηλιοκεντρική δόμηση του κόσμου δεν έρχεται ουσιαστικά σε αντίθεση με τα βιβλικά εδάφια, καθώς οι Γραφές βλέπουν τον κόσμο από μια γήινη προοπτική, την ίδια ώρα που υπαινίσσεται ότι η επιστήμη προσφέρει μια «διαφορετική» -αν και σαφώς πιο ακριβή- προοπτική.

Η Βίβλος δείχνει τον δρόμο που οδηγεί στους Ουρανούς. Όχι τον δρόμο που ακολουθούν οι ουρανοί.

Η πρώτη φορά που η Ιερά Εξέταση έρχεται σε επαφή με τις ιδέες του Γαλιλαίου ήταν το 1611, ενώ το 1615 ένας Δομηνικανός μοναχός, ο Νικολό Λορίνι, απηύθυνε γραπτή καταγγελία των ηλιοκεντρικών απόψεων του επιστήμονα στην Ιερά Εξέταση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Γαλιλαίος να γράψει υπερασπιστική επιστολή στον Μονσινιόρ Πιέρο Ντίνι, υψηλόβαθμο αξιωματούχο του Βατικανού, ενώ ζήτησε και την προστασία της Μεγάλης Δούκισσας της Τοσκάνης Χριστίνας, κάνοντας επίκληση της ελευθερίας της γνώμης. Το 1616 μια επιτροπή εμπειρογνωμώνων αποφαίνεται ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης πως το ηλιοκεντρικό σύστημα είναι παράλογο φιλοσοφικά και αιρετικό θεολογικά. Ο Πάπας Παύλος Ε’ κάλεσε μέσω του Καρδιναλίου Μπελαρμίν το Γαλιλαίο στην κατοικία του, με την εντολή όχι απλά να μην υπερασπίζεται τη θεωρία του Κοπέρνικου, αλλά να μην την αναφέρει καν προφορικά ή γραπτά. Επί πάπα Ουρβανού Η’ ο Γαλιλαίος, αρχικά φίλος και  προστατευόμενος του ποντίφηκα, αφήνεται ελεύθερος να εκθέσεις τις απόψεις του με τον όρο η θεωρία του Κοπέρνικου να αντιμετωπίζεται ως απλή μαθηματική υπόθεση.

Το γράμμα σύντομα θα κοινοποιούταν και θα έφτανε στα αυτιά της Ιεράς Εξέτασης, η οποία έσπευσε να απαγορεύσει την κοπερνίκεια θεωρία καταδικάζοντάς τη ως αιρετική. Το 1616 μάλιστα ο Γαλιλαίος προειδοποιείται ότι δεν πρέπει να «πιστεύει, διδάσκει ή να υποστηρίζει καθ' οιονδήποτε τρόπο» την ηλιοκεντρική θεωρία, αφήνοντας τη Γη στην περίοπτη θέση του κέντρου του Σύμπαντος. Ο Γαλιλαίος θα σεβόταν την εκκλησιαστική επιθυμία για 7 ολόκληρα χρόνια, τόσο για να κάνει τη ζωή του ευκολότερη όσο και γιατί ήταν αφοσιωμένος πιστός.

Το 1623, ο καλός φίλος του Γαλιλαίου, καρδινάλιος Μαφέο Μπαρμπερίνι, επιλέγεται ως Πάπας Ουρβανός Η'. Ο νέος Ποντίφικας θα επιτρέψει στον Γαλιλαίο να συνεχίζει τη δουλειά του στην αστρονομία και θα τον ενθαρρύνει μάλιστα να δημοσιεύει τα ευρήματά του, όσο βέβαια θα ήταν «αντικειμενική» και δεν θα υποστήριζε την κοπερνίκεια εκδοχή του κόσμου.

Το 1625 μια ανώνυμη καταγγελία κατά του Γαλιλαίου στην Ιερά Εξέταση, βάσει της οποίας οι ιδέες του υπονόμευαν τη θεωρία της μετουσίωσης του άρτου και του οίνου σε σώμα κι αίμα Κυρίου κατά τη Θεία Ευχαριστία, απορρίφθηκε μετά από σύντομη έρευνα.

Το 1632 λοιπόν ο Γαλιλαίος θα δημοσιεύσει το περίφημο σύγγραμμά του για τα δύο παγκόσμια συστήματα, το πτολεμαϊκό και το κοπερνίκειο: στον «Διάλογο» λοιπόν τρία πρόσωπα συζητούν για το Σύμπαν, με το πρώτο να υποστηρίζει την ηλιοκεντρική θεωρία, το δεύτερο να ενστερνίζεται το γεωκεντρικό μοντέλο και το τρίτο να εμφανίζεται αμερόληπτο. Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος παρουσίαζε το δοκίμιό του ως ουδέτερο, ξεκάθαρα δεν ήταν! Ο υποστηρικτής της αριστοτέλειας συμπαντικής μηχανικής φάνταζε μωρός, σκοντάφτοντας στα ίδια τα επιχειρήματά του...

Η αντίδραση της εκκλησίας στους «Διαλόγους» ήταν άμεση, με τον Γαλιλαίο να καλείται άρον-άρον στη Ρώμη. Η δίκη του Γαλιλαίου ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης θα διαρκούσε από τον Σεπτέμβριο του 1632 μέχρι και τον Ιούλιο του 1633, με τον Γαλιλαίο να αντιμετωπίζεται ωστόσο με σχετικό σεβασμό και να μην κρατείται φυλακισμένος.

Όταν τα πράγματα έφτασαν βέβαια σε αδιέξοδο, έκαναν την εμφάνισή τους οι απειλές για βασανισμό του Γαλιλαίου, με τον ίδιο να ομολογεί τελικά δημόσια ότι είχε υποστηρίξει την κοπερνίκεια θεωρία, ενώ στις κατ' ιδίαν συζητήσεις συνέχιζε να βρίσκει την ηλιοκεντρική προσέγγιση σωστή.

O Γαλιλαίος ανακρίνεται από την Ιερά εξέταση και καταδικάζεται σε φυλάκιση και θρησκευτικές μετάνοιες, μια καταδίκη ωστόσο στην οποία μειοψήφισαν 4 από τους 10 ιεροεξεταστές. Ακολούθησε τελετή στη Σάντα Μαρία Σοφία Μινέρβα, στην οποία ο Γαλιλαίος αποκήρυξε τις ιδέες του, για να ακολουθήσει ο κατ’οίκον περιορισμός του στη Σιέννα, ποινή που διατηρήθηκε ως το θάνατό του το 1642.

Η Ιερά Εξέταση χαρακτήρισε τον Γαλιλαίο αιρετικό καταδικάζοντάς τον σε κατ' οίκον εγκλεισμό για το υπόλοιπο της ζωής του. Παρά το γεγονός ότι του απαγορεύτηκε να έχει επισκέπτες και να μη δημοσιεύεται η επιστημονική του εργασία έξω από την Ιταλία, ο διαπρεπής επιστήμονας αγνόησε και τις δύο εκκλησιαστικές προσταγές!

Το 1634 κυκλοφορεί γαλλική μετάφραση της μελέτης του για τις φυσικές δυνάμεις και την επίδρασή τους στην ύλη, ενώ την επόμενη χρονιά εκδίδεται στα ολλανδικά η μετάφραση των διαβόητων «Διαλόγων». Όντας καθηλωμένος στο σπίτι του, θα συγγράψει τις σπουδαίες «Δύο Επιστήμες» του, στις οποίες ανακεφαλαιώνει το έργο της ζωής του και παρουσιάζει για πρώτη φορά την αρχή της αδράνειας. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει στην Ολλανδία το 1638, με τον ίδιο να είναι πλέον τυφλός και την υγεία του σε κακή κατάσταση.

Δεν μπορείς να διδάξεις τίποτα στον άνθρωπο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον βοηθήσεις να ανακαλύψει αυτό που έχει μέσα του.

Προσωπική Ζωή

Το 1600, ο Γαλιλαίος γνωρίζει τη Μαρίνα Γκάμπα, με την οποία θα αποκτήσουν τρία εξώγαμα παιδιά, καθώς δεν την παντρεύτηκε ποτέ. Φοβόταν ότι τα νόθα τέκνα του θα υπονόμευαν την κοινωνική του θέση και θα τον έκαναν ακόμα πιο ευάλωτο στις ορέξεις της εκκλησίας. Οι δύο κόρες του θα κλείνονταν με την ενηλικίωσή τους σε μοναστήρι, ενώ ο γιος του (η γέννηση του οποίου θα νομιμοποιούταν τελικά) θα γινόταν πετυχημένος μουσικός.

Ο θάνατος του Γαλιλαίου

Ο Γαλιλαίος πέθανε στην οικία του στην επαρχία της Φλορεντίας στις 8 Ιανουαρίου 1642, από υψηλό πυρετό και επιπλοκές στα καρδιακά του προβλήματα. Το κολοσσιαίο έργο που άφησε ωστόσο κληρονομιά θα ανάγκαζε προοδευτικά την εκκλησία να δεχτεί την επιστημονική αλήθεια: μέχρι το 1758, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θα έχει άρει την απαγόρευση στο μεγαλύτερο μέρος των έργων που υποστήριζαν την ηλιοκεντρική θεωρία, ενώ μέχρι το 1835 δεν θα έχει πλέον καμία αντίρρηση στην κοπερνίκεια προσέγγιση. Το 1992 μάλιστα ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β' θα εκφράσει τη λύπη του για το πώς αντιμετώπισε η εκκλησία την «υπόθεση Γαλιλαίου».

Η συνεισφορά του

Η συνεισφορά του κορυφαίου επιστήμονα στην κατανόησή μας για τους μηχανισμούς που κυβερνούν τον κόσμο δεν ήταν μόνο κατακλυσμιαία σε επίπεδο ανακαλύψεων, αλλά και στον ίδιο τον τρόπο και τις μεθόδους που ανέπτυξε για την απόδειξη των θέσεών του. Η ευρύτατη χρήση των μαθηματικών στο πεδίο της φυσικής και της αστρονομίας θα εγκαινίαζε μια νέα περίοδο για την επιστημονική γνώση, έλκοντας την καταγωγή της από τις προσπάθειες του πρωτεργάτη της Επιστημονικής Επανάστασης.

Και παρά το γεγονός ότι η εποχή της Επιστημονικής Επανάστασης σημαδεύτηκε από τη δουλειά πολλών μεμονωμένων συνεισφορών, αν πρέπει να αποδοθεί σε κάποιον ο τιμητικός τίτλος του «πατέρα» της σύγχρονης επιστήμης, αυτός θα ήταν αναμφίβολα ο Γαλιλαίος Γαλιλέι...

Πολλούς αιώνες αργότερα, το 1939, ο επιστήμονας γίνεται πηγή έμπνευσης για το Μπέρτολτ Μπρεχτ, που συγγράφει τη “Ζωή του Γαλιλαίου” εξόριστος από τους ναζί στη Δανία. Στο θεατρικό αυτό έργο θέτει τα διαχρονικά επίκαιρα ζητήματα της σχέσης της επιστήμης και του επιστήμονα με την κοινωνία της εποχής του και τις ευθύνες που ο τελευταίος αναλαμβάνει απέναντί της.

 Κι όμως κινείται” - ειπώθηκε ή όχι η γνωστή φράση που αποδίδεται στον Γαλιλαίο;

Η παροιμιώδης φράση “Κι όμως κινείται” ανήκει στη σφαίρα του θρύλου, ωστόσο ίσως να μην είναι εντελώς επινοημένη, όπως έδειξε η ανακάλυψη ενός ισπανικού πίνακα το 1911 στο Βέλγιο, όπου απεικονίζεται ο Γαλιλαίος σε φυλακή (αν και όπως είδαμε δεν εξέτισε τελικά εκεί την ποινή του) και την επιγραφή “E pur si muove”. Δεδομένου ότι ο εν λόγω πίνακας φιλοτεχνήθηκε ένα ή δύο χρόνια μετά το θάνατο του φυσικού, αντιλαμβάνεται κανείς ότι το ανέκδοτο για τη ρήση ήταν σε κυκλοφορία ζώντος ακόμα του Γαλιλαίου, κάτι που δεν αποκλείει να βασίζεται σε λόγια που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ειπώθηκαν, αν όχι ενώπιον των Ιεροεξεταστών, καθώς ούτε τα πρακτικά της δίκης μας πληροφορούν για κάτι τέτοιο, σε κάποια άλλη περίσταση. Υπάρχουν εξάλλου αρκετές φράσεις στην ιστορία, που ακόμα κι αν δεν ειπώθηκαν ποτέ, αποδίδουν συμπυκνωμένα την ουσία της εποχής τους, όπως συνέβη πχ. με το περίφημο “Το κράτος είμαι εγώ” του Λουδοβίκου ΙΔ’.  

Πηγή: Φάρος του Πνεύματος