Έχει δημιουργηθεί στη συνείδηση του κόσμου μια αποστροφή για τους νεκροθάφτες, ενώ οι νεκροθάφτες είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι. Όσοι αποστρέφονται τους νεκροθάφτες και φτύνουν τον κόρφο τους όταν τους βλέπουν, μπορούν να φανταστούν τι θα γινόταν αν δεν υπήρχαν; Θα έμεναν οι νεκροί άθαφτοι να σαπίζουν στους δρόμους;
Αντίθετα με την αποστροφή προς τους νεκροθάφτες, δεν υπάρχει καμία αποστροφή προς τους ζωντανοθάφτες. Ίσα ίσα υπάρχει σεβασμός γι’ αυτούς που επιδίδονται στο θάψιμο ζωντανών έχοντας μια ιδιαίτερη έφεση στο θάψιμο ποιητών και συγγραφέων. Σχεδόν ηδονίζονται όταν πετούν έναν ποιητή στον λάκκο και μετά μπήγουν το φτυάρι τους στο χώμα και αρχίζουν να τον θάβουν αργά και βασανιστικά, ώσπου στο τέλος βαριούνται και σκεπάζουν όσο πιο γρήγορα μπορούν το κεφάλι του για να πάψει να αναπνέει, αλλά προπαντός για να πάψει να σκέφτεται και να μιλάει. Αν μάλιστα ο ποιητής είναι καταθλιπτικός και έχει αυτοκτονικές τάσεις, οι ζωντανοθάφτες βιάζονται να τον εξοντώσουν πριν προλάβει να εξοντώσει ο ίδιος τον εαυτό του για να μην στερήσουν από τον εαυτό τους τη χαρά της δολοφονίας ενός ποιητή.
