Στη χολή που βγαίνει αυτές τις μέρες από κάθε φύσης απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος για τον Φιντέλ και την Κούβα, κύρια επιδίωξη είναι να σβηστεί ως κριτήριο η προσπάθεια του κουβανέζικου λαού, με την καθοδήγηση των κομμουνιστών και την ολόπλευρη στήριξη της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, να βαδίσει προς το σοσιαλισμό, οι κατακτήσεις που είχε σε αυτήν την πορεία. Η χώρα αυτή, που ήταν η «πίσω αυλή των ΗΠΑ», ένα απέραντο καζίνο και πορνείο, με το λαό στην πείνα και τη δυστυχία και μια δράκα καπιταλιστών να έχει όλο τον πλούτο, κατάφερε, ξεκινώντας από ένα χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων να εξασφαλίσει για το λαό της ένα επίπεδο ζωής με σημαντικές κατακτήσεις. Στην Υγεία, στην Παιδεία, στην κοινωνική φροντίδα, στην ανάπτυξη του Πολιτισμού, της Φυσικής Αγωγής και του μαζικού αθλητισμού, σε σύγκριση όχι μόνο με τον περίγυρο της χώρας, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Σημαντική ήταν η διεθνιστική προσφορά της Κούβας σε άλλους λαούς της Γης. Οπως π.χ. τα προγράμματα αντιμετώπισης του αναλφαβητισμού στη Λ. Αμερική, οι διάφορες διεθνείς ιατρικές αποστολές σε μια σειρά από περιοχές της Λ. Αμερικής και της Αφρικής κ.ά.
Αυτοί που θέλουν να θάψουν, με την επίθεση στον Κάστρο, την προσπάθεια ενός λαού να βαδίσει στο δρόμο του σοσιαλισμού, κρύβουν ότι αυτή η προσπάθεια ξετυλίχτηκε σε ένα πολύ δύσκολο περιβάλλον, με τη διαρκή απειλή της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και με εκατοντάδες επιθετικές ενέργειες από την πλευρά των ΗΠΑ με θύματα χιλιάδες Κουβανούς. Καθώς και σε καθεστώς εμπάργκο, που, μετά την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης πήρε τα χαρακτηριστικά οικονομικής ασφυξίας. Ο δρόμος προς την ελευθερία που καλούν τους Κουβανούς να ακολουθήσουν διάφοροι υπερασπιστές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης είναι ο δρόμος της ελευθερίας στην εκμετάλλευση, της ελευθερίας τού μια μειοψηφία να καρπώνεται τη δουλειά της πλειοψηφίας, είναι η ελευθερία που στερεί δικαιώματα για βασικές ανάγκες, που δίνει την εξουσία στους εκμεταλλευτές, η ελευθερία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων.
Στην πραγματικότητα, αυτό που στοιχειώνει τους αστούς και τα επιτελεία τους, που μιλάνε για «επαναστάσεις που γίνονται τυραννίες», είναι ο αγώνας για το σοσιαλισμό, το γεγονός ότι, ανεξάρτητα από πισωγυρίσματα και δυσκολίες, η προοπτική για τους λαούς βρίσκεται στην πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αντικειμενικά, αυτός ο δρόμος έχει ανοίξει και η πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό όχι μόνο δεν σταματάει αλλά και ο 21ος αιώνας θα σημαδευτεί από νέες επαναστάσεις που έχουν τη δυνατότητα να διδαχτούν από τις αδυναμίες των πρώτων προσπαθειών να οικοδομηθεί η νέα κοινωνία. Το σίγουρο είναι ότι περιορισμός της ελευθερίας των λίγων εκμεταλλευτών είναι προϋπόθεση για την πραγματική ελευθερία των πολλών εργαζομένων, παραγωγών όλου του κοινωνικού πλούτου.