Τι σημαίνει η νίκη του Τραμπ;

Γράφει ο Γιώργος Γκέκας
Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 8 Νοεμβρίου 2016, στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και το Μπρέξιτ επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά την άποψη, πώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δεν είναι αξιόπιστα, καθώς μαζικά και σχεδόν εξ ολοκλήρου υποστήριζαν τη Χίλαρι Κλίντον στη μία περίπτωση και την παραμονή στην ΕΕ, στην άλλη. 
1. Ήταν η πραγματικότητα που υπήρχε στη Βόρεια Αμερική και σε άλλα μέρη. Ήταν η γνώμη εκείνων που είναι οι εκπρόσωποι και τα όργανα της πιο ωμής προπαγάνδας των δυτικών βιομηχανικών και χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων και των προαναφερθέντων μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Οποιοσδήποτε σοβαρός παρατηρητής θα μπορούσε να δει περισσότερο από εμφανείς και πειστικές αποδείξεις ότι είχε αρχίσει να σιγοβράζει το καζάνι της λαϊκίστικης - εθνικιστικής πολιτικής στη Ουάσιγκτον με τη στήριξη μερίδας του κεφαλαίου, αλλά και με τις αποφάσεις σε κάθε ένα από τα τοπικά κοινοβούλια των πολιτειών, αποφάσεις που άνοιγαν το δρόμο στον κορπορατισμό - φασισμό του Τραμπ.
2. Έτσι, η βιομηχανική ζώνη, η Rust Belt (Μίτσιγκαν, Ουισκόνσιν, Πενσυλβάνια ή Οχάιο) «τιμωρεί» τους τιμωρούς της, τους δημαγωγούς και ψεύτες ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος, οι οποίοι με ψευδείς υποσχέσεις για ελευθερία, εργασία, ανεκτικότητα και δήθεν δικαιώματα, ξέχασαν τα πιο βασικά, δηλαδή την πολιτική που θα έδινε στο λαό μια αξιοπρεπή ζωή.
3. Οι Δημοκρατικοί όμως τελικά φτωχοποίησαν και δεν αντιπροσώπευσαν πολλούς ανθρώπους, που τελικά τους πλήρωσαν με το δικό τους νόμισμα, την περιφρόνηση.
Ενώ οι υπεύθυνοι για την παρακμή της αμερικανικής κοινωνίας είναι τόσο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα όσο και οι Δημοκρατικοί, ο σημερινός πρόεδρος, παρά την υποστήριξή του παλιότερα στους Δημοκρατικούς, πλέον στους ρεπουμπλικάνους δείχνει απροκάλυπτα ότι αντιμετωπίζει την πολιτική σα μια ακόμα από τις επιχειρήσεις του. Είμαστε αντιμέτωποι με έναν εθνικιστή που φαίνεται να αμφισβητεί τις τρέχουσες πολιτικές που επιβάλλουν την εκμετάλλευση της εργασίας σε συνθήκες «παρανομίας», υποστηρίζει τη στήριξη των εγχώριων επιχειρήσεων και την επιστροφή κεφαλαίων. Θα επιβάλλει - όπως λέει - την απέλαση των μεταναστών και την πρόσληψη στη θέση τους ντόπιων εργατών.
Οι Αμερικανοί που έχουν δώσει την υποστήριξή τους στον Τραμπ νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο θα αποκατασταθεί η αξιοπρέπειά τους ως πολίτες και ως μέλη ενός έθνους, έτσι υποτιμούν την έλλειψη ηθικής στην προσωπικότητα των ηγετών τους.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Αμερική, φαντάζει σαν ένα γενικότερο φαινόμενο. Η Γαλλία και η Γερμανία είναι σε αυτό το δρόμο, ο οποίος θα σημάνει την μεταβολή των σχέσεων εξουσίας, σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που αποδυναμώνεται, καταρρέει ή αυτοακυρώνεται. Η επέκταση του εθνικισμού, η ταύτιση των πολιτικών ηγετών με την αλαζονεία και τη χλιδή των μεγάλων περιουσιών θα σημάνει την επικράτηση του κορπορατισμού, του καταστροφικού ιμπεριαλισμού.
Πρέπει όμως να επισημανθεί πως όπως οι εθνικιστές - φασίστες πολιτικοί σαν τον Τραμπ εκφράζουν τη μερίδα του κεφαλαίου που υποστηρίζει τον κορπορατισμό, έτσι και οι λεγόμενοι «προοδευτικοί» (νεοφιλελέδες) που καμώνονται ότι θα φέρουν αλλαγές - μεταρρυθμίσεις - ανάπτυξη υπόκεινται εντελώς στις αποφάσεις των μεγιστάνων. Έχουμε να κάνουμε με ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, με δύο διαφορετικές πολιτικές που εκφράζουν έκαστες διαφορετικά συμφέροντα - πάντα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Σίγουρα δεν έχουν το θάρρος και τις ιδέες να κάνουν κάποια πραγματικά σημαντική αλλαγή και η ρητορική τους για την επισφαλή κατάσταση πολλών εργαζομένων παραμένουν απλές λέξεις, χωρίς να παρέχουν στοιχεία που πραγματικά έχουν ανάγκη οι λαοί. Είναι και οι δύο τους όψεις του ίδιου νομίσματος, του καπιταλισμού.


Υπάρχει μια αύξηση του φασισμού, γιατί αυτός είναι το πιο ακραίο μέτρο του καπιταλισμού εναντίον των αντιφρονούντων, όπως οι εργαζόμενοι ή οι μη συμβατές κυβερνήσεις. Μια άνοδος του εθνικισμού ως συντηρητής της προστατευτικής δύναμης του κράτους ενάντια σε αυτούς που θέλουν να το καταστρέψουν και προσφέρει ένα μεγαλύτερο πλεονέκτημα στην αστική τάξη έναντι της εργατικής.